The Walkabouts - I go to sleep, before the devil wakes...

Χωρίς να το καταλάβω ξεκίνησα μια περιήγηση στο Seattle, με Alice In Chains και Pearl Jam. Προκειμένου να γίνω κουραστικός, το ποστ αυτό θα είναι το τελευταίο ενός άτυπου «πρώτου μέρους» της περιήγησης αυτής. Και λέω να κλείσω αυτό το πρώτο μέρος αρκετά μακριά από τους ήχους των παραδοσιακών συγκροτημάτων του Seattle. Με μια μπάντα που παρά την προέλευσή της, είναι η μοναδική γνωστή μη grunge της πόλης. Τους Walkabouts.

Δημιουργήθηκαν κάπου στα 1984, από τον χαρισματικό τραγουδοποιό Chris Eckman και τα αδέρφια του Curt και Grant, παρέα φυσικά με την τραγουδίστρια Carla Torgerson, η οποία σύντομα καθιερώθηκε σαν η χαρακτηριστική φωνή των Walkabouts. Ο Chris και η Carla ήταν ουσιαστικά τα δυο μόνιμα μέλη της μπάντας, παρόλο που κάποιοι μουσικοί πορεύτηκαν μαζί τους για αρκετά χρόνια. Έφτασαν και σε σημείο να κυκλοφορούν τις δουλειές τους και να ανεβαίνουν σε συναυλίες σαν «Chris & Carla», με μερικούς session μουσικούς.

Αν και «παιδιά του Seattle» κι αυτοί, ο ήχος τους ξεφεύγει πολύ από εκείνον του grunge rock που χαρακτηρίζει τους υπόλοιπους. Μπορεί να είναι βορειοαμερικάνοι, το περιεχόμενο των τραγουδιών τους και ο ήχος τους ωστόσο ήταν χαρακτηριστικός country rock, κοντά στις ρίζες της παραδοσιακής αμερικάνικης μουσικής. Τα βιολιά, το πιάνο και τα pedal steel υποδήλωναν φανερά τις προθέσεις τους και τις καταστάσεις που εξιστορούσαν. Ποτέ δεν αρνήθηκαν εξ’ άλλου τις επιρροές τους από Neil Young και Johnny Cash, κάτι που είναι πολύ προφανές στις δουλειές τους. Έως και οι «ποιητικοί» και σκοτεινοί στίχοι του Eckman είχαν να κάνουν με θέματα εντελώς διαφορετικά από εκείνους των «συμπολιτών» τους.

Από μια δισκογραφία 12 άλμπουμ, και πάρα πολλών EPs, live άλμπουμ και compilations, προσωπικά έχω ξεχωρίσει το εξαιρετικό «New west motel» του 1993, το επίσης φοβερό «Satisfied mind» της ίδιας χρονιάς, το «Devil’s road» του 1996, το «Nighttown» του 1997, το «The train leaves at eight» του 2001 που περιέχει και την ομώνυμη διασκευή στο τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη (Το τρένο φεύγει στις οχτώ), το «Death valley days» του 1996 που περιέχει και την εκπληκτική διασκευή στο Maggie’s farm του Dylan, και τώρα που το σκέφτομαι κακώς τα γράφω όλα αυτά, καθώς δεν υπάρχει δουλειά των Walkabouts που δεν μου έχει αφήσει κάτι…

Την άνοιξη του 2006 είχα την τύχη να τους δω από κοντά στο Underworld και να μαγευτώ. Γνωστοί για την συμπάθειά τους στη χώρα μας, με την εκπληκτική αυτή συναυλία γιόρτασαν τα εικοστά τους γενέθλια.

Προσωπικά θα με συντροφεύουν για πάντα, άλλοτε με τη βελούδινη, αγγελική φωνή της Carla να μου δείχνει τον δρόμο όταν έχω «κολλήσει» και γυρεύω ένα φως να φέξει στα βήματά μου, και άλλοτε με τα βαριά φωνητικά και τις ιστορίες του Chris να μου κρατάνε την καλύτερη συντροφιά σε μια κουραστική και πολύωρη οδήγηση, και να νομίζω ότι είμαι κι εγώ ένας από τους ήρωες των τραγουδιών του…