22 Οκτ 2007

Pearl Jam - A truant finds home...

Μια πρόσφατη συζήτηση που είχα με κάτι φίλους σχετικά με την σκηνή του Seattle με έκανε να επισπεύσω την ανάρτηση για τους Pearl Jam. Ψέματα. Ο λόγος που «ανεβάζω» σήμερα ανάρτηση για τους Pearl Jam είναι το ότι σήμερα το πρωί τους άκουσα στο ραδιόφωνο μετά από ούτε που θυμάμαι πόσο καιρό (συγκεκριμένα το Thin era).

Έχω τονίσει στο παρελθόν ότι κάθε μπάντα του Seattle μου αφήνει διαφορετική αίσθηση. Αυτή που μου αφήνουν οι Pearl Jam είναι εκείνη της σταθερότητας. Είναι η μπάντα που είναι πάντα παρούσα, που δεν λείπει ποτέ, που με τις εξαιρετικές (αλλά και με τις πιο μέτριες) δουλειές της δίνει πάντα το παρόν. Και κυρίως, έρχεται τις πιο καίριες στιγμές να μας θυμίζει πώς είναι το ροκ!

Ήταν το 1990 όταν οι Jeff Ament (bass) και Stone Gossard (rhythm guitar), μετά τους Mother Love Bone «έπεσαν» πάνω στον μεγάλο τραγουδιστή που ακούει στο όνομα Eddie Vedder (τραγουδιστής τότε των Bad Radio στο San Diego και υπάλληλος βενζινάδικου), και μαζί με τον Mike McCready (lead guitar) και τον Dave Krusen (drums – από το 1998 έχουν τον εξαιρετικό Matt Cameron των Soundgarden) σχημάτισαν τους Pearl Jam. Πολλές οι ιστορίες σχετικά με την προέλευση του ονόματός τους. Η αλήθεια πάντως είναι ότι προέρχεται από το όνομα της προγιαγιάς του Eddie ονόματι Pearl, η οποία έφτιαχνε μια εκπληκτική μαρμελάδα (jam). Ο Gossard με τον Ament πάντως υποστηρίζουν ότι αρχικά είχαν λανσαριστεί ως σκέτο Pearl και πρόσθεσαν και το Jam αφού η μπάντα είδε live τον Neil Young (? !).

Πόσο λίγο μετράνε όλα αυτά όμως…! Έναν μόλις χρόνο μετά τον σχηματισμό τους κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ. Ένα άλμπουμ φοβερά δυνατό και ώριμο για πρώτο άλμπουμ μιας μπάντας εικοσάχρονων. Ένα άλμπουμ που τους στιγμάτισε, μας στιγμάτισε, και που λίγο έλειψε να αρπάξει τον τίτλο του άλμπουμ της δεκαετίας του ’90 από τους Radiohead. Μιλάμε φυσικά για το «Ten». Και ανατριχιάζουμε… Πώς είναι δυνατόν μια παρέα εικοσάχρονων να γράψουν τα Jeremy, Alive, Once, Even flow, Black, Garden;;; Πότε επηρεάστηκαν, ξεπέρασαν τις επιρροές τους, αυτές έπεσαν στις αγκαλιές τους σαν ώριμα φρούτα, τις επεξεργάστηκαν και τις φίλτραραν ώστε να γράψουν τραγούδια που θα άρμοζαν σε πολύ πιο έμπειρους καλλιτέχνες;

Η δεκαετία (τουλάχιστον η αρχή της) δεν τους ξέφευγε με τίποτα! Η έκρηξη του grunge είχε τους δικούς της πρεσβευτές. Ακολούθησαν τα εξαιρετικά (εφάμιλλα του Ten) «Vs» - 1993 και «Vitalogy» - 1994, στο οποίο μάλιστα, ενοχλημένοι από την τεράστια δημοτικότητά τους, αρνήθηκαν να βάλουν στο εξώφυλλο το όνομά τους! Είναι γνωστοί άλλωστε για την αντισυμβατικότητά τους και για την άρνησή τους να ακολουθήσουν τις επιταγές την μουσικής βιομηχανίας. Γνωστές είναι και οι ιστορίες που θέλουν τον Eddie να ζητάει συγνώμη από το κοινό για την τιμή του εισιτηρίου και για τις διαμάχες τους με μάνατζερ και διοργανωτές για τέτοιας φύσεως θέματα.

Τόσο στους δίσκους που ανέφερα όσο και σ’ εκείνους που ακολούθησαν (No code – 1996, Yield – 1998, Binaural – 2000, Riot act – 2002, Pearl Jam – 2006), αλλά ακόμα περισσότερο στα live τους και στους live δίσκους τους, ήταν κάτι παραπάνω από προφανείς οι κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες τους, οι ενοχλήσεις τους από την κάθε λογής αδικία και η εξύμνηση σκοτεινών και «περιθωριακών» συναισθημάτων. Κάθε μορφής εξουσία που αδιαφορεί για τον κόσμο και προβαίνει σε απάνθρωπες πρακτικές, θα έχει απέναντί της τους Pearl Jam.

Φοβερές και οι συνεργασίες τους. Εμφανίσεις με Bob Dylan, Neil Young, Red Hot Chili Peppers και Ramones (ο Eddie ήταν αδερφικός φίλος με τον Johnny και του πήρε πολύ καιρό να ξεπεράσει τον θάνατό του), διασκευές σε τραγούδια των παραπάνω άλλα και του Johnny Cash, ακόμα και μουσική για την εξαιρετική ταινία «Big Fish» του Tim Burton. Φυσικά δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν από το soundtrack – ύμνο στην σκηνή του Seattle της ταινίας «Singles» του Cameron Crowe, όπου ήταν και εκεί με το μοναδικό «State of love and trust».

Υπάρχουν πολλά που δεν έχω γράψει για τους αγαπημένους Pearl Jam. Για την διαμάχη τους με τους Nirvana, για την αδερφική τους σχέση με τους R.H.C.P. Δεν θα τελειώναμε ποτέ όμως. Κρατάω το ότι δεν υπάρχει φορά που θα ακούσω το «Black» χωρίς να ανατριχιάσω. Δεν υπάρχει φορά που ακούω το «Rearview mirror» και το «State of love and trust» χωρίς να νιώσω ότι θα πέσει το κτίριο. Και όσο η φωνή του Eddie Vedder θα έρχεται κατευθείαν από τα έγκατα της γης, θα μας ανατριχιάζει και θα μας ταρακουνάει, θα θυμόμαστε τι θα πει σταθερότητα μιας μπάντας, διαρκής παρουσία, συνέπεια, και αντίσταση στην κάθε λογής και σε κάθε πτυχή της ζωής επιβαλλόμενη από τα «μοντέρνα και σύγχρονα» μοντέλα εξουσία.

5 άκουσαν τις μουσικές...:

Negma είπε...

Υέροχο, Πάνο μου!!!

Είτε μιλάς για πράγματα που γνωρίζω, είτε για πράγματα που αγνοώ και μου "τα μαθαίνεις"... γουστάρω τρελά να σε διαβάζω!!!!

Φαντάζομαι ότι όποιος με γνωρίζει στο ελάχιστο, δεν θα δυσκολεύτηκε να μαντέψει "τι θα ανεβάσει άραγε η Negma από στίχους"???

Ας μην προδώσω τις προσδοκίες σας λοιπόν...

ΠΑΡΤΕ ΝΑ 'ΧΕΤΕ!!!!

"Black"

Hey... oooh...
Sheets of empty canvas, untouched sheets of clay
Were laid spread out before me as her body once did.
All five horizons revolved around her soul
As the earth to the sun
Now the air I tasted and breathed has taken a turn

Ooh, and all I taught her was everything
Ooh, I know she gave me all that she wore
And now my bitter hands chafe beneath the clouds
Of what was everything.
Oh, the pictures have all been washed in black, tattooed everything...

I take a walk outside
I'm surrounded by some kids at play
I can feel their laughter, so why do I sear?
Oh, and twisted thoughts that spin round my head
I'm spinning, oh, I'm spinning
How quick the sun can drop away

And now my bitter hands cradle broken glass
Of what was everything?
All the pictures have all been washed in black, tattooed everything...

All the love gone bad turned my world to black
Tattooed all I see, all that I am, all I'll be... yeah...
Uh huh... uh huh... ooh...

I know someday you'll have a beautiful life,
I know you'll be a sun in somebody else's sky, but why
Why, why can't it be, why can't it be mine

Aah... uuh..


(Έχω ακούσει ήδη από άλλους να χρησιμοποιούν μια φράση που είχα γράψει κάποια στιγμή στον f, συνοδευόμενη από ένα "που λέει κι η Negma"... Τώρα μου κολλάει ταμάμ με το τραγούδι αυτή η φράση, οπότε θα την ξαναπώ: ΤΗΝ ΚΟΒΕΙΣ ΤΗ ΦΛΕΒΑ ΜΕ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ, ΔΕΝ ΨΑΧΝΕΙΣ ΓΙΑ ΞΥΡΑΦΙΑ!!!!!!!!!!!)

Φιλούμπες!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

South Of The River είπε...

Ένα αγαπημένο. Πολύ αγαπημένο. Και αυτοβιογραφικό (;).

Pearl Jam - Dead man (Lost dogs (live album) - 2003)

Sailing on my every step. Inching off of the earth.
Is magnified by the things I've done.
The thing that I've become.

Every lift of my hand. Coffee cup up, and back.
Is magnified by the things I've done. The things I've seen. the things I've caused.

I'm a dead man walking.

The hammer that I once brung down now hovers over me.
Cast a shadow across, onto me.

The hallways are all mocking me.
What I've become they're all mocking me.

I'm a dead man walking. A dead man walking. A dead man walking.
I'm a dead man walking. Dead man walking. Dead man walking.

Ανώνυμος είπε...

Είναι τότε που στο χωριό μου 'πιάναμε' MTV και έπαιζε ΄τσίτα΄ η τηλεόραση το Smells Like Teen Spirit και το Alive.
Αυτή η λαχτάρα να τρέξω στο δισκάδικο να αποκτήσω τα βινύλια...
Ήταν οι ήρωες της γενιάς μας,που θα έχουμε να διηγούμαστε.
Βέβαια δεν ξεχνάω τον καταιγιστικό Neil Young που σε μια απονομή του MTV έπαιξε live με τους Pearl Jam και πραγματικά 'δίδαξε' πως παίζεται επι σκηνής το r'n'r
Ασφαλώς και είχα ψηφίσει διαδικτυακώς να έρθουν για συναυλία.Με κάποιες ενστάσεις για το ΄ζωντανό΄ αποτέλεσμά τους στην Αθήνα, ίσως και λόγω του γιγαντισμού τους.
Μας θύμισαν και το εξαιρετικό τραγούδι του Arthur Alexander 'Soldier Of Love'
Προπαγάνδισαν την χρήση δίσκων βινυλίου στο Spin The Black Circle και με αυτό θα σε αφήσω
See this needle...a see my hand...
Drop, drop, dropping it down...oh, so gently...
Well here it comes...i touch the plane...
Turn me up...wont turn you away...

Spin, spin...spin the black circle
Spin, spin...spin the black, spin the black...
Spin, spin...spin the black circle
Spin, spin...whoa...

Pull it out...a paper sleeve...
Oh, my joy...only you deserve conceit...
Im so big...a-my whole world...
Id rather you...rather you...than her...

Spin, spin...spin the black circle
Spin, spin...spin the black, spin the black...
Spin, spin...spin the black circle
Spin, spin...whoa...oh...

Youre so warm...oh, the ritual...when I lay down your crooked arm...

Spin, spin...spin the black circle
Spin, spin...spin the black, spin the black...
Spin, spin...spin the black circle
Spin, spin...
Spin the black (5x) circle
Spin the black circle... (4x)
Spin, spin... (6x)
Θα τα ξαναπούμε...
Κώστας ΄The Fuzzy Snail΄

South Of The River είπε...

@Κώστας "The Fuzzy Snail"
Όπως το λες φίλε, οι ήρωες της γενιάς μας. Σκιαχτήκανε με τον Young επί σκηνής ε;

Δεν θα ξεχάσω τον Eddie στο 30 years Anniversary προς τιμήν του Dylan, όπου φυσικά είχαν παίξει ΟΙ ΠΑΝΤΕΣ, και ο πιτσιρικάς τότε Eddie σκιαγμένος και με απόλυτη επίγνωση και σεβασμό στο που είναι και τι κάνει τραγούδησε το Masters of war. Φοβερές στιγμές!

Τα φιλιά μου φίλε! Πάρε τ' απάνω σου σύντομα.

drunk tank είπε...

δεν κόλλησα ποτέ ιδιαίτερα με τη σκηνή του Σηάτλ.
δέχομαι σίγουρα ότι οι Pearl Jam άντεξαν περισσότερο στο χρόνο, αλλά πέραν κάποιων συγκεκριμένων τραγουδιών δεν τους ειδα ποτέ με μεγάλο ενδιαφέρον. σιγουρα δεν τους εδωσα την πρεπουσα προσοχή, ίσως το κάνω κάποια στιγμή, το συνηθιζω να καθυστερω, να περναει η μοδα τους!
Πάντως με ενοχλούσε λίγο το morrison like στυλ τραγουδιου του Εντυ!(κλειστά ματια, αγκαλιασμα μικροφωνου)