Pearl Jam - A truant finds home...

Μια πρόσφατη συζήτηση που είχα με κάτι φίλους σχετικά με την σκηνή του Seattle με έκανε να επισπεύσω την ανάρτηση για τους Pearl Jam. Ψέματα. Ο λόγος που «ανεβάζω» σήμερα ανάρτηση για τους Pearl Jam είναι το ότι σήμερα το πρωί τους άκουσα στο ραδιόφωνο μετά από ούτε που θυμάμαι πόσο καιρό (συγκεκριμένα το Thin era).

Έχω τονίσει στο παρελθόν ότι κάθε μπάντα του Seattle μου αφήνει διαφορετική αίσθηση. Αυτή που μου αφήνουν οι Pearl Jam είναι εκείνη της σταθερότητας. Είναι η μπάντα που είναι πάντα παρούσα, που δεν λείπει ποτέ, που με τις εξαιρετικές (αλλά και με τις πιο μέτριες) δουλειές της δίνει πάντα το παρόν. Και κυρίως, έρχεται τις πιο καίριες στιγμές να μας θυμίζει πώς είναι το ροκ!

Ήταν το 1990 όταν οι Jeff Ament (bass) και Stone Gossard (rhythm guitar), μετά τους Mother Love Bone «έπεσαν» πάνω στον μεγάλο τραγουδιστή που ακούει στο όνομα Eddie Vedder (τραγουδιστής τότε των Bad Radio στο San Diego και υπάλληλος βενζινάδικου), και μαζί με τον Mike McCready (lead guitar) και τον Dave Krusen (drums – από το 1998 έχουν τον εξαιρετικό Matt Cameron των Soundgarden) σχημάτισαν τους Pearl Jam. Πολλές οι ιστορίες σχετικά με την προέλευση του ονόματός τους. Η αλήθεια πάντως είναι ότι προέρχεται από το όνομα της προγιαγιάς του Eddie ονόματι Pearl, η οποία έφτιαχνε μια εκπληκτική μαρμελάδα (jam). Ο Gossard με τον Ament πάντως υποστηρίζουν ότι αρχικά είχαν λανσαριστεί ως σκέτο Pearl και πρόσθεσαν και το Jam αφού η μπάντα είδε live τον Neil Young (? !).

Πόσο λίγο μετράνε όλα αυτά όμως…! Έναν μόλις χρόνο μετά τον σχηματισμό τους κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ. Ένα άλμπουμ φοβερά δυνατό και ώριμο για πρώτο άλμπουμ μιας μπάντας εικοσάχρονων. Ένα άλμπουμ που τους στιγμάτισε, μας στιγμάτισε, και που λίγο έλειψε να αρπάξει τον τίτλο του άλμπουμ της δεκαετίας του ’90 από τους Radiohead. Μιλάμε φυσικά για το «Ten». Και ανατριχιάζουμε… Πώς είναι δυνατόν μια παρέα εικοσάχρονων να γράψουν τα Jeremy, Alive, Once, Even flow, Black, Garden;;; Πότε επηρεάστηκαν, ξεπέρασαν τις επιρροές τους, αυτές έπεσαν στις αγκαλιές τους σαν ώριμα φρούτα, τις επεξεργάστηκαν και τις φίλτραραν ώστε να γράψουν τραγούδια που θα άρμοζαν σε πολύ πιο έμπειρους καλλιτέχνες;

Η δεκαετία (τουλάχιστον η αρχή της) δεν τους ξέφευγε με τίποτα! Η έκρηξη του grunge είχε τους δικούς της πρεσβευτές. Ακολούθησαν τα εξαιρετικά (εφάμιλλα του Ten) «Vs» - 1993 και «Vitalogy» - 1994, στο οποίο μάλιστα, ενοχλημένοι από την τεράστια δημοτικότητά τους, αρνήθηκαν να βάλουν στο εξώφυλλο το όνομά τους! Είναι γνωστοί άλλωστε για την αντισυμβατικότητά τους και για την άρνησή τους να ακολουθήσουν τις επιταγές την μουσικής βιομηχανίας. Γνωστές είναι και οι ιστορίες που θέλουν τον Eddie να ζητάει συγνώμη από το κοινό για την τιμή του εισιτηρίου και για τις διαμάχες τους με μάνατζερ και διοργανωτές για τέτοιας φύσεως θέματα.

Τόσο στους δίσκους που ανέφερα όσο και σ’ εκείνους που ακολούθησαν (No code – 1996, Yield – 1998, Binaural – 2000, Riot act – 2002, Pearl Jam – 2006), αλλά ακόμα περισσότερο στα live τους και στους live δίσκους τους, ήταν κάτι παραπάνω από προφανείς οι κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες τους, οι ενοχλήσεις τους από την κάθε λογής αδικία και η εξύμνηση σκοτεινών και «περιθωριακών» συναισθημάτων. Κάθε μορφής εξουσία που αδιαφορεί για τον κόσμο και προβαίνει σε απάνθρωπες πρακτικές, θα έχει απέναντί της τους Pearl Jam.

Φοβερές και οι συνεργασίες τους. Εμφανίσεις με Bob Dylan, Neil Young, Red Hot Chili Peppers και Ramones (ο Eddie ήταν αδερφικός φίλος με τον Johnny και του πήρε πολύ καιρό να ξεπεράσει τον θάνατό του), διασκευές σε τραγούδια των παραπάνω άλλα και του Johnny Cash, ακόμα και μουσική για την εξαιρετική ταινία «Big Fish» του Tim Burton. Φυσικά δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν από το soundtrack – ύμνο στην σκηνή του Seattle της ταινίας «Singles» του Cameron Crowe, όπου ήταν και εκεί με το μοναδικό «State of love and trust».

Υπάρχουν πολλά που δεν έχω γράψει για τους αγαπημένους Pearl Jam. Για την διαμάχη τους με τους Nirvana, για την αδερφική τους σχέση με τους R.H.C.P. Δεν θα τελειώναμε ποτέ όμως. Κρατάω το ότι δεν υπάρχει φορά που θα ακούσω το «Black» χωρίς να ανατριχιάσω. Δεν υπάρχει φορά που ακούω το «Rearview mirror» και το «State of love and trust» χωρίς να νιώσω ότι θα πέσει το κτίριο. Και όσο η φωνή του Eddie Vedder θα έρχεται κατευθείαν από τα έγκατα της γης, θα μας ανατριχιάζει και θα μας ταρακουνάει, θα θυμόμαστε τι θα πει σταθερότητα μιας μπάντας, διαρκής παρουσία, συνέπεια, και αντίσταση στην κάθε λογής και σε κάθε πτυχή της ζωής επιβαλλόμενη από τα «μοντέρνα και σύγχρονα» μοντέλα εξουσία.