Λαστ μπατ νοτ ληστ ατ ολ ...

Λίγο πριν σφραγίσει πίσω μας η τεράστια, βαριά, σιδερένια πόρτα της μουσικής για το 2014 και πριν εμφανιστεί από πάνω της το φωτεινό μήνυμα «ό,τι άκουσες άκουσες για φέτος», οι φίλτατοι και αξιοσημείωτοι μπλογκερς εξαπολύουν ύστατο άκουσμα σε cd players, πικ απ, mp3 players, κινητά, λάπτοπς, τάμπλετς, σκατά, μπας και προλάβουν και μαζί μ’ αυτούς κι εμείς να ρίξουμε καμιά αυτιά σε δισκάκια που δεν προλάβαμε, που όλο αναβάλαμε,  που δεν βρίσκαμε στα ντάουνλόουντς αλλά τώρα υπάρχουν, μη φάμε καμιά ήττα σε φάση «δίσκος καλός που μας διέφυγε και είναι και της αισθητικής μας» το διάστημα 1-20/12 και το φυσάμε και δεν κρυώνει.

Το Ringofsmoke έρχεται ΚΑΙ σε αυτό το σημείο να κάνει μια ακόμα καίρια παρέμβαση προτείνοντας δυο αριστουργήματα, που όσοι έχουν την τύχη και την πρόνοια να παρακολουθούν το μπλογκ (σχεδόν όλοι δηλαδή) πραγματικά θα πιούν ΠΑΛΙ νερό στο όνομά μας, μιας και θα αμολήσουμε χειροβομβίδα μερικές ημέρες πριν καταρτιστούν με ιδρώτα και διλήμματα οι τελικές λίστες. Δυο τεμάχια μοναδικά, συλλεκτικά, και – όπως εύκολα θα έγινε αντιληπτό – που θα αναρριχηθούν πολύ ψηλά στο επίσημο τοπ 20 του μπλογκ. 

Η παράγραφος που μόλις ξεκίνησε αφορά και τα δυο αυτά μουσικά σχήματα. Και τυγχάνει για περιπτώσεις από αυτές που ο ιστοχώρος μας λατρεύει να ακούει, προωθεί, προτείνει. Γιατί πολύ απλά διέπονται από τα μόνα επί της ουσίας στοιχεία που αξίζουν, μένουν για πάντα, στοιχεία που είχαν και έχουν όοολοι αυτοί που από τότε που ξεκίνησαν έχουν μείνει για πάντα, που ακόμα και τώρα όταν τους ακούς ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο και γαμάτο που δεν είχες προσέξει στις προηγούμενες 8832 ακροάσεις. Ποια είναι αυτά τα στοιχεία; Ξέρουν τι κάνουν, ξέρουν τι θέλουν να κάνουν, είναι απλοί χωρίς να είναι απλοϊκοί, τονίζουν τα πλεονεκτήματά τους χωρίς να υπερβάλουν, δεν προλαβαίνεις να θαυμάσεις πράγματα στα τραγούδια τους, και πολλά άλλα, με πιο σημαντικό ότι ΓΡΑΦΟΥΝ ΚΑΛΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ!!! Κάπως έτσι τέτοιες μπάντες μπαίνουν στο προσωπικό διηνεκές του καθενός που ξέρει να εκτιμάει, κάπως έτσι γίνονται σκόνη κάτι γκονγιασούφηδες και καριμπούδες, κάτι χιπστεριές, μόδες, τρεντιές του κώλου και της πλάκας, και γίνονται ταυτόχρονα συντροφιά για πολλά χρόνια αλλά και αντικείμενο θαυμασμού για ακόμα περισσότερα…

Οι παλιοί. Afghan Whigs. Ο Γρηγόρης ο Dulli και η παλιά παρέα του. Πολύ σημαντικός ο φετινός δίσκος, με όλα εκείνα τα στοιχεία του Gentlemen και του Black Love που επανακαθόρισαν το πονεμένο alternative rock, χωρίς όμως να τα επαναλαμβάνουν και να γαντζώνονται απ’ αυτά. Γενικά ακούγοντάς το απλά λες «άμα ξέρεις μουσική και άμα ξέρεις τι πρέπει να κάνεις…», και μόνο αυτό… Τέλος. Και πόσο άξιζε τελικά η επανένωσή τους.

Οι νέοι. Για τους άτυχους που δεν έχουν προγενέστερη επαφή με τους σκωτσέζους Broken Records, ας ρίξουν μια ματιά εδώ κι εδώ. Περιττά ΚΑΙ φέτος τα λόγια για το τρίτο κατά σειρά και με τέσσερα χρόνια διαφορά από το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας. Ο ορισμός του ‘’τότε ήθελα και έπρεπε να βγάλω άλμπουμ, τότε το έκανα και το έκανα όπως ήθελα’’, ο ορισμός της συνοχής, της αρτιότητας, της μελωδίας, της συνέπειας, της γνώσης… Είπαμε, άμα ξέρεις μουσική και έχεις υπόβαθρο και παράδοση… Τίποτα άλλο παρά μόνο τιμή και δόξα στους… να το πούμε; Θα το πούμε… Στους αν όχι πιο γαμιστερούς, σίγουρα από τους πιο γαμιστερούς μουσικούς της γης αυτή τη στιγμή σε μορφή μπάντας (και συγκεκριμένα στον μπασίστα που το παλληκάρι δεν είναι μουσικός, είναι μηχανοδηγός, πάει την μπάντα τρένο).

Οι φαν των καριμπούδων και των ανιμαλοκολεκτιβάδων έχουν ακόμα 5 με 6 μέρες να… Ώπα, άκυρο. Οι φαν των καριμπούδων για να είναι συνειδητά φαν των καριμπούδων δεν τους φτάνουν 5 με 6 μέρες, ούτε ακόμα περισσότερες. Τα λέμε την 1^η του Δεκέμβρη (ο μήνας σε κατάληξη –η αλλά σύριζα, ανταρσία κι έτσι) με το #20, την πρώτη καταχώρηση από τις είκοσι που αποφάσισε η σύγκλητος του ring of smoke…

(σε περίπτωση που δεν έγινε ακόμα αντιληπτό, το μπλογκ συνεχίζει να τιμάει με ευλάβεια τον τίτλο του σάιτ με τους χειρότερους και πιο ανέμπνευστους τίτλους στην ιστορία του blogging...)