Mark Lanegan Band - 2012 - Blues funeral

Πρώτη επίσημη περιγραφή άλμπουμ για το 12 για αυτό του Μάρκου. Με ένα ερώτημα...

Τελικά ο Lanegan χάλασε τους Soulsavers ή το αντίστροφο;

Ειλικρινά δεν πίστευα ότι θα συνέβαινε ποτέ το αντίστροφο (όπου φυσικά μπορεί και να μην συνέβη, και όλα να είναι καλά και σωστά στα πλαίσια της περιβόητης πια ‘συνωμοσίας του Lanegan’). Προσωπικά ήταν το πρώτο ερώτημα που έθεσα στον εαυτό μου μετά το άκουσμα του πρώτου track, ‘Gravedigger’s song’.

Μετά σκέφτηκα τον τίτλο. Και του άλμπουμ και του track. Το μεν πρώτο άκρως αποπροσανατολιστικό (δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί αυτό, και αν συμβεί δεν θα το ανακοινώσει αυτός), το δεύτερο καθησυχαστικό. Κατ’ αρχάς σε τίτλο. Οκ, ακούω Lanegan.

Οι αγουροξυπνημένες μπαλάντες τύπου ‘Bleeding Muddy Water’ και τα ρυθμικά όπως το ‘Gray goes black’,...

βασικά τι να πεις τώρα...

Με τις συνεργασίες του, τις ενορχηστρώσεις του και απλά με το άνοιγμα του στόματός του, απλά συνειδητοποιείς – ενίοτε οδυνηρά – ότι μαλάκα δεν ξόρκισες (και ούτε πρόκειται να το κάνεις) ποτέ τους δαίμονές σου, τα κακά σου όνειρα που η επήρρειά τους κρατάει ακόμα και βδομάδα, τα διαλυμένα, θρυμματισμένα πρωινά, την απόγνωση, την αυταρέσκεια και την κατεστραμένη γοητεία του να είσαι στο τσακ να ξεφορτώσεις το ποτήρι στην ξύλινη, μασίφ μπάρα. Και η πλάκα είναι ότι γουστάρεις πολύ για όλα αυτά...

Και αυτό να το κοιτάξεις. Αλλά δεν θες, δε γουστάρεις. Μα και να θες, δεν γίνεται.

Μετά από 4-5 ακροάσεις, την στιγμή που κλείνει αυτό το κείμενο που περιγράφει το πρώτο δεκάρικο του 12, παίζει το ‘Riot in my house’.

Καλή ακρόαση και καλά ξεμπερδέματα (που δεν το βλέπω...).