Wilco

Το καινούργιο άλμπουμ των Wilco (ναι, οι πρώην γαμάτοι Uncle Tupelo είναι αυτοί) είναι ελαφρώς καλύτερο απ’ το προηγούμενο που θυμάμαι μόνο ένα κομμάτι. Κλασικά πολύ προσεγμένες παραγωγές και ενορχηστρώσεις, μέτριες συνθέσεις, τραγούδια με ελαφρά ξεσπάσματα, φωνητικά απ’ έξω απ’ έξω. Γενικά φλώρεψαν απίστευτα από τότε που άλλαξαν όνομα. Αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Μου αρέσει το είδος, κι επειδή φέτος η χρονιά είναι αίσχος, πρέπει αναγκαστικά να το συμπεριλάβω στα ‘’καλά’’.

Φταίνε οι πηγές μου, τα ακούσματά μου, τα κολλήματά μου, η (απο)παγκοσμιοποίηση, η επικείμενη χρεοκοπία (sic), οι φάσεις και οι αφασίες μου, οι 2 πόντοι σε 3 αγώνες, που φέτος ένα συμπαθητικό τραγούδι να έχει ένα άλμπουμ αυτομάτως πρέπει να συγκαταλέγεται στα αξιοσημείωτα της χρονιάς; Τι χάλι είναι αυτό φέτος; Και άραγε θα με διαψεύσει το τελευταίο δυομισάμηνο της χρονιάς^*; Επίσης, σε τι βαθμό θα αντέξω (με αφορμή την μετριότητα των Wilco) να συνειδητοποιήσω ότι ‘’πάει, γαμήθηκε και η americana’’; Αν και ο πρίγκηπας της αλητείας του είδους Ryan Adams βγάλει κι αυτός φλωριά, θα έχω / υπάρχει σοβαρό πρόβλημα...

* Θα βρω φέτος μαγαζί; Ποιοι απ’ όλους τους Άραβες θα πάρουν τελικά τον βάζελο και τον συμπολίτη φιλοξενούμενο; Πόσο γαμάτος είναι πια ο Dexter Morgan; Γιατί σπούδαζα και δούλευα τόσα χρόνια; Γιατί έγιναν τόσο πολύ γαργάρα τα προχθεσινά γεγονότα; Γιατί πρέπει να ξαναδώ τον Χαριστέα στην Εθνική; Πότε θα σταματήσουν τα όνειρα που βλέπω εδώ και κανα δίμηνο;... Κάποια, λίγα από τον οδυμαγδό αναπάντητων ερωτημάτων που με βασανίζουν τελευταία, και που ευτυχώς σταμάτησα να τα γράφω εκεί που μπήκε ο αστερίσκος...