25 Σεπ 2010

Neil Young - 2010 - La noise


«Neil, ελπίζω να μην ανέβασες το αίμα στο κεφάλι του Jim του Jarmusch…»


Τι να λέμε τώρα... Και τι να γράφουμε... Απλά να ακούμε, τίποτα άλλο. Να μπορούμε να ακούμε...

Καιρός ήταν για το δικό του ακατέβατο 10άρι, στα «δύσκολα» τούτα χρόνια που αρχίζουν με το 2. Απ’ την άλλη βέβαια δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να δεχτώ ότι στα ύστατα – και αρκετά μέτρια είναι η αλήθεια – άλμπουμ του, ο Young απλά αδυνατούσε να γράψει και απλά μας πάσαρε κάτι δευτεράτζες, αμφίβολα και για κάποιον λόγο απορριφθέντα τραγούδια ίσως από τα μεγάλα του 70s, που σάπιζαν σε κάποια συρτάρια. Προφανώς είχε τους λόγους του, έκρινε ότι τότε έπρεπε να γίνει εκείνο, και τώρα αυτό. Προσωπικά μου ακούγεται απόλυτα δίκαιο, είναι άλλωστε δικαίωμα που έχει κερδίσει με το σπαθί του εδώ και σαράντα χρόνια, ή καλύτερα με την κιθάρα του... και με εκείνη την αιώνια φωνή. Και με την ευκαιρία, να τονίσω ότι πλέον είναι ο μόνος κιθαρίστας που δέχομαι να σολάρει για πάνω από 10sec!

Πολλοί προσπάθησαν και δοκίμασαν side profiles, με πολλά χρόνια στο κόλπο, ακόμα και με την μορφή ντεμέκ ιδιόμορφων διασκευών. Προσπάθειες που βρήκαν «δίκαιο» και αναπόφευκτο τέλος όμως, με το soundtrack του «Dead man» στα 1995. Αν το «La noise» δεν είχε τα φωνητικά και ενίοτε απουσίαζε και η κρυστάλλινη ακουστική κιθάρα του Young, άνετα το άλμπουμ θα μπορούσε να ήταν φυσικός κληρονόμος εκείνης της ασύλληπτης μουσικής επένδυσης στο παίξιμο του Johnny Depp.

Με τις κιθάρες του άλλοτε να δακρύζουν και άλλοτε να μας πνίγουν, άλλοτε να εκδικούνται και άλλοτε να δίνουν τόπο στην οργή ξέροντας ότι δεν θα γλυτώσουμε με τίποτα από το επόμενο riff, ο Neil Young μπαίνει στο studio, ηχογραφεί ό,τι του γουστάρει, και «τσεκάρει» όσο πιο τρανά γίνεται το πιο έντονο χαρακτηριστικό της χιλιετίας αυτής. Το ανεπανάληπτο και βέβαιο ξανάνιωμα των «μεγάλων». Total respect Neil...




6 άκουσαν τις μουσικές...:

Ανώνυμος είπε...

Λοιπον ΚΑΙ ακουσα ηδη το αλμπουμ ΚΑΙ μου αρεσει ΚΑΙ διαλεξα ηδη δυο τραγουδια,ΕΝΩ ειναι N.Young!
Θα ξαπλωσω θα παρω 2 ασπιρινες και θα μου περασει!!
ΔημοςΚ.
ps: περα απο την πλακα, ειναι ενα ανελπιστα καλο αλμπουμ..

blackpig είπε...

Το τελευταιο καιρο δεν εμπιστευομαι κανεναν οσο μεγαλο ονομα και να ειναι οτι και να εχει κανει στο παρελθον.δεν το εχω ακουσει το αλμπουμ αλλα με καταφερες.θα ασχοληθω!

drunk tank είπε...

στο ξαναείπα: από τα καλύτερα comeback ever!

και μάλιστα στα 65 του ο Young δείχνει μια απίστευτη φρεσκάδα.
από εκείνες που περιμένεις από νέους και την ψάχνεις και δεν τη βρίσκεις.

τον θεωρούσα ξεγραμμενο για να πω την αλήθεια.
και με διέψευσε ευχάριστα.

όπως και ο Plant, όπως και ο Clapton, όπως και ο Santana!

Ανώνυμος είπε...

Man, νομίζω ότι βοήθησε πολύ ο Daniel Lanois αλλά πρόκειται για έναν πολύ καλό δίσκο!!!
Θα τα ξαναπούμε...
Κώστας 'The Fuzzy Snail'

South Of The River είπε...

Ο Lanois είναι μεγάλος παραγωγός, και αναγεννητής, ε Κωστή;

Θυμίζω, 1989, Oh Mercy...

blackpig είπε...

ειναι σα να κανει αφιερωμα στον εαυτο του. Μονος με τη κιθαρα του και τις πινελιες του lanois.πραγματικα αξιζει!