Morrissey - 2009 - Years of refusal

Ο λύκος κι αν εγέρασε, κι αν οι Smiths πια για να κατέβουν απ’ τις δισκοθήκες πρέπει να κληθούν σε ειδική τελετή αναφοράς στο μετα-πανκ κίνημα της Αγγλίας των early 80’s (ευτυχώς αυτό συμβαίνει συχνά), ο κος Morrissey μάλλον ζήλεψε τον ρόλο του Brad Pitt στην επερχόμενη ταινία όπου πρωταγωνιστεί, και όσο περνάει ο καιρός φαίνεται να ξανανιώνει. Το καταλάβαμε για τα καλά στο «Ringleader of the Tormentors» του 2006, και με τα «χρόνια της άρνησης» φέτος δηλώνει την αντίθεσή του στην πορεία του χρόνου όπως όλοι την αντιλαμβανόμαστε. Ίσως κάτι τέτοιο να θέλει να μας πει, κρατώντας ένα βρέφος στο εξώφυλλο του άλμπουμ. Και το επιβεβαιώνει αποκαλώντας ο ίδιος το «Years of refusal» την πιο δυνατή του δουλειά.

Έπειτα από οκτώ σόλο άλμπουμ και επί 27 συναπτά έτη στο προσκήνιο, δεν μπορεί παρά η συνταγή να μοιάζει πλέον αλάνθαστη για τον Mozz. Λίγο από ραδιοφωνικά χιτάκια, λίγο από ειλικρινείς εξομολογήσεις, λίγο από ξέσπασμα. Ναι, όλα χρειάζονται και αν ο καλλιτέχνης δεν τα εξωτερικεύσει θα σκάσει, κανείς δεν διαφωνεί ως προς αυτό! Το πιο σημαντικό όμως με τον εν λόγω κύριο είναι ότι σίγουρα δεν (προσποιείται ότι) το κάνει, με αυτοσκοπό να παραμένει στο προσκήνιο και να ζει απ’ τη μουσική του, κάτι που κατά τη γνώμη μου έχει ήδη αποδείξει.

Η πιο ακατέργαστη (μεγάλη μου αδυναμία) και φασαριόζικη δουλειά του Morrissey ξεκινάει με το πολύ όμορφο και θεατρικό (χρόνια ειδικότητά του) «Something is squeezing my skull», και αμέσως καταλαβαίνουμε ότι δεν πρόκειται να μας αφήσει σε χλωρό κλαρί σε ολόκληρο το άλμπουμ. Ακολουθεί το φιλοσοφημένο «Mama lay softly on the riverbed», ενώ με την dark punk εισαγωγή του «Black cloud» το χαμόγελο φτάνει μέχρι τ’ αυτιά. Όταν δε αναλαμβάνει ρόλο και η ακουστική κιθάρα το κομμάτι γλυκαίνει και η ισορροπία επέρχεται. Δεν λείπει το Smiths μεν, απαράιτητο για τον μετριασμό του θορύβου δε, «I’m throwing my arms around Paris», και στα μέσα του άλμπουμ το track list κυριολεκτεί με το «All you need is me».

Ήρθε κάπου εδώ η στιγμή για τη μεγάλη έκπληξη του άλμπουμ. Το «When I last spoke to Carol» με τα σπανιόλικα ρυθμικά του μέρη, τα πνευστά και το καουμπόυκο σφύριγμα μας στέλνει σε ασυνήθιστα μονοπάτια. Και καπάκια το μεγάλο χιτ, «That’s how people grow up», που όλοι θα νομίσετε ότι το ξέρετε εδώ και αιώνες. Το πιο Morrissey τραγούδι, απ’ αυτά που φτιάχνει καμιά 10αριά τη μέρα χαλαρά, ενώ άλλοι παλέυουν δεκαετίες για να έχουν ένα σε ολόκληρη τη δισκογραφία τους. Πανέμορφο και το «One day goodbye will be farewell», ενώ περισσεύει η χαρά του όταν λέει «...you’ll never see the one you love again…». Και όλα αυτά με τη συνοδεία μιας τρομπέτας, κάπου προς το τέλος. Μάλλον ήρθε η ώρα του να φάει σκάλωμα με την παραδοσιακή μουσική κάποιας χώρας, κάτι που συνηθίζουν πολλοί όταν φτάνουν τα εξήντα και τα έχουν κάνει όλα με όλους (μιλώντας πάντα μόνο για μουσική καθώς αυτό γνωρίζουμε σίγουρα). Ή μήπως το θέμα αυτό το ψάχνει ακόμα, καθώς το «It’s not your birthday any more» κιουρίζει επικίνδυνα; «You were good in your time» μας λέει εν συνεχεία, με ρυθμούς να σέρνονται στο πάτωμα αδικαιολόγητα. Με το «Sorry doesn’t help» σε πανκ ύφος που ούτε επί Smiths δεν είχε γράψει, και το πολύ δυνατό «I’m OK by myself», το άλμπουμ – μικρό κείμενο – στιχομυθία που προκύπτει αν βάλει κανείς τους τίτλους στη σειρά, φτάνει στο τέλος του.

Ευγενικό, επιβλητικό και αριστοκρατικό παρουσιαστικό, σημαντική πορεία και συνεισφορά στον σύγχρονο πολιτισμό της χώρας του, σεμνότητα, αναγνωρισιμότητα, και σε λίγο καιρό κατάλληλη ηλικία. Ο Morrissey έχει όλα τα φόντα να χριστεί από τη Βασίλισσα ο επόμενος «Sir». Μουσικά πάντως είναι ήδη. Κι αυτό γιατί όλα τα παραπάνω δεν τα χρησιμοποιεί ως κυματοθραύστες και άλλοθι για να κυκλοφορεί αναμασημένα hits που για άλλους λόγους απορρίφθηκαν από δίσκους των Smiths ή δικών του. Το παραδείσιο αυτό πουλί (με την άδειά σας) εκτίθεται κάθε φορά όπως πρέπει, παίζει πάντα στα ίσα. Και με τόσο ρομαντισμό και πάθος, που ηχογραφεί το ένατο σόλο άλμπουμ της σημαντικής του καριέρας ζωντανά (στοιχείο που άφησα επίτηδες τελευταίο), την εποχή που τα μέλη άλλων γκρουπ ηχογραφούν ο καθένας απ’ το σπίτι του, πιθανόν και χωρίς να συναντηθούν ποτέ! Αφιερώστε λοιπόν λίγο χρόνο, μόνο και μόνο για να ακούσετε το αποτέλεσμα μιας ζωντανής ηχογράφησης, κάτι που σίγουρα όλοι μας έχουμε να κάνουμε πάρα πάρα πολύ καιρό…