27 Ιαν 2009

Bruce Springsteen - 2009 - Working on a dream


Λοιπόν. Να σκεφτώ. 1973 – 2009. Δηλαδή… μμμ… 36 χρονάκια. Εντός των οποίων έχουμε 16 στούντιο άλμπουμ (χώρια πάντα τα live albums, τις συλλογές, τις επετειακές εκδόσεις κλπ κλπ). Που θα πει ότι κατά μέσο όρο έχουμε… 0,4 δίσκους τον χρόνο. Ας το κάνουμε 0,5 για να διευκολύνουμε τους υπολογισμούς μας. Μισό δίσκο τη χρονιά δηλαδή. Με μισό δίσκο τη χρονιά, αυτός ο άνθρωπος που η ροκ μουσική του χρωστάει αμέτρητα πράγματα (να σημειωθεί παρακαλώ ότι αν το «boss» στη δεκαετία του 80 δεν έβγαζε τα αριστοτεχνικά «The River», «Born in the USA», «Nebraska» και «Tunnel of love» και με την απήχηση που αυτά είχαν, θα ακούγαμε ακόμα discopop, που ντάξει, καλή ήταν αλλά γεννήθηκε να εξυπηρετεί χορευτικές ανάγκες για κανα-δυο ώρες μέσα στην ντίσκο) δίνει την εντύπωση ότι έχει εκ γενετής τη δυνατότητα να κάνει τις απαραίτητες τσιμεντοενέσεις στο ροκ οικοδόμημα τη στιγμή που τις έχει ανάγκη όσο ποτέ. Κάθε δεκαετία και το φάρμακό της. Όταν δε τα τελευταία χρόνια συνταγογραφεί στο ροκ το «Devils and dust» του 2005 (από τους καλύτερους δίσκους που έχω ακούσει στη ζωή μου) και το προπέρσινο «Magic», τότε προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα να «αρρωσταίνω» κάθε χρόνο!

Συνέχεια του «Magic» λοιπόν μας λέει ο Bruce ότι είναι το φετινό «Working on a dream». Μιας περιόδου εξαιρετικά παραγωγικής, με την αειθαλή E-street band σε δαιμονιώδη φόρμα. Ομολογώ ότι μόλις το διάβασα αυτό και πριν ακούσω το άλμπουμ, κατάπινα τα δευτερόλεπτα μέχρι να στηθώ μπροστά στα ηχεία. Και στήθηκα. Και ξεκινάω την ακρόαση. Και πάω και για δεύτερη, και μετά για τρίτη. Το άλμπουμ δεν είναι σαν το «Magic», λέω. Είναι συνέχεια όμως, ναι. Όχι, δεν περίσσεψαν κομμάτια απ’ το «Magic» και μπήκαν στο φετινό. Αλλά είναι ας πούμε πιο δύσπεπτο. Και με περισσότερες εκπλήξεις.

«Outlaw Pete» και ξεκινάμε πολύ πολύ δυνατά. Το «My lucky day» με γύρισε πολύ πίσω και επειδή δεν το δέχτηκα άνετα ακούστηκε ένα κρατς στον γιακά μου, ενώ το ομόνυμο track μου έβγαλε αυτή τη μόνιμη ζεστασιά των τραγουδιών του. Στο «Queen of the supermarket» μας εξομολογείται τον έρωτά του με την ταμία, αφήνοντας παράλληλα αμέτρητες σπόντες για τον άκρατο καταναλωτισμό, και στο «What love can do» η μπάντα μας απογειώνει αφήνοντας ένα από τα γνωστά της «αντιεμπορικά» χιτ. Από την ίδια πιατέλα και το επόμενο «This life», και έρχεται το «Good eye» να με κάνει να σκεφτώ πόσο καιρό έχω να ακούσω (κι αν έχω ακούσει ποτέ τόσο καθαρό) blues rock κομμάτι απ’ τον Springsteen.

Με γρατζουνιστή, κοφτή ακουστική κιθάρα αλα Johnny Cash ξεκινάει το επόμενο «Tomorrow never knows», όμορφη country μπαλάντα, και εκεί που (ξανα)παραδίνομαι για πάντα στις προσταγές του είναι με το «Life itself». Μάλλον το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Πέφτουν γλυκά οι τόνοι με το «Kingdom of days» και το αιφνιδιαστικό τσέλο στην εισαγωγή του, κι εγώ για μια ακόμα φορά πάω να ετοιμάσω βαλίτσες για εκείνο το ταξίδι που λέγαμε πάντα με τον κολλητό, Αμερική, νοικιασμένο αμάξι, πρώτη στάση σε ένα μπαρ μιας μικρής πόλης για Jack και μπιλιάρδο. Με το «Surprise surprise» θυμάται (και θυμίζει και σε μας) τους Byrds. Με μια μόνο κιθάρα σχεδόν το επόμενο «The last carnival» και με μια αστοχία μόνο στο κλείσιμο με τα χορωδιακά φωνητικά, και ένα βήμα πριν το τέλος έχουμε μια από τις εσωστρεφείς εκείνες μπαλάντες που πάντα ήξερα ότι με τούτες μιλούσε όχι για μένα, αλλά σε μένα, το «The Wrestler» που ακούγεται και στην ομώνυμη περσινή ταινία του Αρονόφσκι. Και επειδή μας καλόμαθε με το «Good eye» και μάλλον του άρεσε κι εκείνου που θυμήθηκε τα μπλουζ, αποφάσισε να κλείσει το άλμπουμ σε τέτοιο ύφος, με το εξαιρετικό «A night with the Jersey devil».

Εκείνοι που δεν τα πήγαν ποτέ καλά με τον Bruce (και ξέρω ότι είναι πολλοί, πάρα πολλοί, ότι εδώ θα διαφωνήσω με κόσμο πολύ όσο ποτέ) ήδη έχουν σπαταλήσει αρκετό χρόνο διαβάζοντας ως εδώ. Ξέρω ότι κάθονται άσχημα (μάλλον ή σου κάθονται ή δεν σου κάθονται) το καουμπόυκο groove στο πιάνο, το πάντρεμα του σαξοφώνου με το ροκ της λεωφόρου, τα μόνιμα, χαρακτηριστικά δεύτερα φωνητικά του, οι δημοκρατικές – προοδευτικές εμφανίσεις του με κοινωνικοπολιτική χροιά (βλ. Ομπάμα, σαφώς και δεν το επικροτώ, αλλά δεν εξετάζουμε αυτό εδώ) λες και ήταν/είναι/θα είναι ο μόνος (αλλά αν περιμένεις κάποιον με το δάχτυλο στη σκανδάλη, και το χαρτάκι της τσίχλας να πετάξει κάτω θεωρείς ότι φέρει πάνω του ένα 45% της καταστροφής της ζούγκλας του Αμαζονίου), κι εκείνος ο διαολεμένος, καταραμένος τίτλος «Born in the USA». Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Ότι μετά από 36 χρόνια στον δρόμο είναι ακόμα εδώ, συνεπής, ζεστός, με δουλειές τουλάχιστον ισάξιες με άλλες, προηγούμενες εκπλήξεις. Όσο για το άλμπουμ (να πω κάτι και γι’ αυτό κλείνοντας ε; τα υπόλοιπα σε επερχόμενη ανάρτηση)… δεν με έθαψε ζωντανό ισιώνοντας μετά το χώμα με το φτυάρι όπως με το απίστευτο «The ghost of Tom Joad» του 1995, αλλά προσωπικά δεν μπορώ και να μην εξαφανίσω κάθε δυνατό θόρυβο για να ακούω ολοκάθαρα και ανενόχλητος το «αφεντικό» ξανά και ξανά…




15 άκουσαν τις μουσικές...:

Μιχάλης Τσαντίλας είπε...

Καλησπέρα! Μαζί σου στο θέμα του Bruce! Δεν τον ήξερα καλά μέχρι φέτος που πήγα και αγόρασα όλα τα άλμπουμ του σε κάτι γαμάτες γιαπωνέζικες εκδόσεις. Περιμένω να ακούσω το καινούργιο τώρα.
Όσο για τα υπόλοιπα, προσωπικά δε με ενδιαφέρει ο χαρακτήρας ή οι πολιτικές απόψεις κάποιου όταν ακούω τη μουσική του. Το ότι υποστήριξε τον Ομπάμα και παλιότερα τον Κέρυ δε με χάλασε καθόλου βέβαια. Επίσης, το "Born In The U.S.A." πιο πολύ τραγούδι καταγγελίας είναι παρά οτιδήποτε άλλο.

South Of The River είπε...

@Μιχάλης Τσαντίλας

Καλημέρα. Κάλιο αργά παρά ποτέ! Αυτές οι γιαπωνέζικες εκδόσεις είναι εκείνες που έχει το Μετρόπολις για συλλέκτες, και σε καλή τιμή; Μάλλον ε;

Βασικά μίλησα για το άλμπουμ "Born in the USA" που πολλά επίσημα και σοβαρά site το θεωρούν ίσως το καλύτερό του! Αλλά για το τραγούδι θα συμφωνήσω, παρόλο που πολύς κόσμος το θεωρεί προπαγανδίστικο υπέρ της Αμερικής.

Χαιρετώ!

drunk tank είπε...

ΚΙ ΕΔΩ Η ...ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ:

Born down in a dead man's town
The first kick I took was when I hit the ground
You end up like a dog that's been beat too much
'Til you spend half your life just covering up

[chorus:]
Born in the U.S.A.
Born in the U.S.A.
Born in the U.S.A.
Born in the U.S.A.

I got in a little hometown jam
And so they put a rifle in my hands
Sent me off to Vietnam
To go and kill the yellow man

[chorus]

Come back home to the refinery
Hiring man says "Son if it was up to me"
I go down to see the V.A. man
He said "Son don't you understand"

[chorus]

I had a buddy at Khe Sahn
Fighting off the Viet Cong
They're still there, he's all gone
He had a little girl in Saigon
I got a picture of him in her arms

Down in the shadow of the penitentiary
Out by the gas fires of the refinery
I'm ten years down the road
Nowhere to run, ain't got nowhere to go

I'm a long gone Daddy in the U.S.A.
Born in the U.S.A.
I'm a cool rocking Daddy in the U.S.A.
Born in the U.S.A.

drunk tank είπε...

μη τρελαθούμε, έτσι;

ο μπος ήταν πάντοτε πολιτικοποιημένος με την έννοια "βλέπω το στραβό και το τραγουδάω".

προσωπικά δεν κόλλησα ποτέ ιδιαίτερα μαζί του.
ούτε παρακολουθούσα την πορεία του, περιστασιακές ακροάσεις περισσότερο.

αυτό που μπορώ να πω όμως είναι ότι πάντοτε υπήρξε συνεπήσε αε αυτό που έκανε και σε αυτό που συνεχίζει και κάνει.

υγ: περίμενα την Αλεξάνδρα να ανοίξει τον χορό των σχολίων εδώ!

South Of The River είπε...

@Κων/νος Π.

Ακριβώς φίλε. Καλά έκανες που παρέθεσες τους στίχους. Είναι συνεπής όσο λίγοι του μεγέθους του, και μου αρέσει πολύ που είναι σε έξαρση τα τελευταία χρόνια. Σαν να ξαναγεννήθηκε.

Περιμένουμε να βγει στο σινεμά και η ταινία του Αρονόφσκι, να ακούσουμε και εκεί τον Bruce με το The Wrestler. Ο Μίκι Ρουρκ λένε ότι τα σπάει και πήρε και τη χρυσή σφαίρα. Άλλος αναγεννημένος αυτός!

dazed n' confused είπε...

Οπως θα ξερεις Πανουλη μου, δεν κοβω και φλεβες για παρτη του ... Τον ακουω ευχαριστα ομως ...

Και βεβαια το Born In The U.S.A. σε βινυλιο, ειναι το μονο αλμπουμ του που εχω, ακριβως για τους λογους που λες ... Μεσα στην καραντισκια και καραποπια της εποχης ηταν μια πολυ ευχαριστη εκπληξη (οπως αντιστοιχα και οι Guns N' Roses, που οταν εσκασε το πρωτο αλμπουμ τους, στην πρωτη ακροαση ολοι ειπαμε: "καλα ... τωρα θυμηθηκαν αυτοι να παιξουν κλασσικοροκιες ???" ... αλλα μετα και αυτο -οπως και του boss- ηταν οασεις μεσα στα νεροβραστα τραγουδακια της εποχης ...)

Κατα τα αλλα, αυτο το "καουμπόυκο groove" του (που λες κι εσυ) μου καθεται λιγο στον λαιμο, αλλα εσενα σ'αρεσει η καντροκατασταση ... χαχαχαχαχαχχχααχχ ...

Φιλιααααααααα !!!

bright Φω είπε...

καλημέρα!

τρέφω ένα σεβασμό για ανθρώπους που έχουν συνέχεια και συνέπεια στη ζωή τους. τι κι αν γίνονται γραφικοί κάποιες φορές (καρώ πουκάμισο, τζην και καουμπόικη μπότα). έχουν τον δικό τους τρόπο να επικοινωνούν.

ο Springsteen (από αυτό που δείχνει-δεν τον ξέρω προσωπικά) έχει ένα ιδιαίτερο τρόπο να ξορκίζει το κακό γύρω του και να συνεχίζει να πορεύεται στον χώρο του.

ένα όμορφο σκ να έχουμε!!!

Αλεξάνδρα είπε...

Kωνσταντίνε πραγματικά θα ήθελα αλλά την ανάρτηση την είδα από την δουλειά όταν κολυμπούσα σε μια θάλασσα από χαρτιά...

Ο boss αγαπημένος μου κι εσυ το ξέρεις, όχι ότι μου αρέσουν όλα μα έχω οριοθετήσει μια ολόκληρη εποχή κι είναι σαν να έχει ένα δικό μου κομμάτι η μουσική του.

Το αφιέρωμα εξαιρετικό και είμαι τυχερή γιατί ένας φίλος μου χάρισε τον δίσκο του κι έτσι μπορώ να λιώσω τον Bruce και ταυτόχρονα να ευγνομονώ το φιλαράκι μου και να το σκέφτομαι!

Κριαράκι μου αρέσει γιατί είσαι καλός σε αυτό που ξέρεις τόσο καλά να κάνεις. Να παίζεις (με την) μουσική!!!!

αγκαλίτσες και φιλάκια στέλνω

South Of The River είπε...

@D&C

Είπα και στο ποστ Γιώργο μου ότι όχι απλά ήταν όαση στην εποχή, αλλά σαν να κράτησε το ροκ ζωντανό κατά κάποιον τρόπο.

Φιλιά φίλε και καλή αρχή (στείλε τη φωτο).


@Bright Φω

Η συνέχεια και η συνέπεια κι εμένα πάντα μου έλεγαν πολλά Φωτεινή μου. Καμιά φορά και εις βάρος της ποιότητας, αλλά για τον Bruce δεν ισχύει αυτό! Χαχα!

Φιλιά!

@Αλεξάνδρα

Κριαρίνα μου, ποστ για μπος χωρίς εσένα δεν γίνεται! Εγώ χάρηκα πολύ και που ήρθατε (αν και ξαφνιάστηκα όπως θα κατάλαβες) και που σου έδωσα το δισκάκι! Απόλαυσέ το. Πολύ μου άρεσε το "Παίζεις (με την) μουσική, αλλά ντροπούλες...

Φιλιά Άλεξ!

αν ακούς είπε...

ο bruce επεσε θυμα - αληθεια ειναι- ενος τιτλου τραγουδιου και της αδυναμιας πολλων απο μας τοτε να παρακολουθησουμε τους αγγλικους στιχους.
δεν υπηρξα ποτε φαν, κι εγω οπως και ο κωνσταντινος, αποσπασματικα τον ακουσα. μου προκαλει ομως σεβασμο κυριως με την σταση του. και θα κατεβασω για να ακουσω και ενα δυο δισκους του πιο ολοκληρωμενα ετσι γιατι μου εδωσες αφορμη.

το the wrestler το ειδα πριν κανα μηνα. αγιο downloading...

τελος.

ο αρονοφσκι ειναι πολυ μεγαλη σκηνοθεταρα. ποιος ξερει τι θα εχουμε ακομα τη τυχη να δουμε απο αυτον. απο το πανεμορφο the fountain περασε σ'αυτη τη παρακμιακη εικαστικα ιστορια και την εμπιστευτηκε σε μια φατσα, πηγμενη στη σιλικονη που αναρωτιεσαι πως καταφερνει να παιζει ακομα...ναι ο μικυ τα σπαει. ειναι τοσο μεσα στο ρολο που σε τρομαζει. κουρασμενη ερμηνεια εκπληκτικα ρεαλιστικη.

ολα καλα αδερφε.

s0t είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
s0t είπε...

Όταν πρωτοάκουσα τον bruce μέσα 10ετιας του 80 με κέρδισε αμέσως και πολύ περισσότερο όταν άρχισα τότε να "ψάχνω" τα παλιότερα του.
Όλα όμως μέχρι εκείνο το βράδυ του 88 στο οακα.
"Κάτι έγινε" τότε και… Απογοήτευση...
Έτσι στα 90’s τον άκουσα πολύ πολύ λιγότερο και αυτήν 10ετια σχεδόν καθόλου.
Μήπως πρέπει να ξαναδοκιμάσω???
Μου έχει περάσει άραγε ο «θυμός»???

South Of The River είπε...

@Αν ακούς

Έχω ξαναπεί, άμα σταματήσεις να με καταλαβαίνεις κι εσύ, θα το κλείσω το «μαγαζί» (πλάκα κάνω φυσικά, με όλους σας συννεονούμαι τέλεια, αυτά είναι πλάκες μεταξύ του Αν Ακούς και εμού). Αυτό εννούσα φίλε όταν έλεγα για το διαολεμένο «Born in the U.S.A.». Και ναι, άκου τα δισκάκια, ειδικά της δεκαετίας που διανύουμε. Εσωστρέφεια και ωριμότητα εκπληκτική!

Περιμένω Αρονόφσκι και Μίκυ πώς και πώς, για σινεμά όμως (ο ρομαντικός). Μετά το Sin City δεν ξαναχάνω Μίκυ ούτε για αστείο. Και για Αρονόφσκι περιττά τα λόγια!

Χάρηκα που ήρθες τις προάλες ρε τομάρι! Στο χρωστάω (ξέρεις τι εννοώ...)

Φιλιά αδερφέ!

@Sot

Όπως είπα και στον Αν κούς πιο πάνω, ξεκίνα από τις δουλειές των 00ς. Και από δεκαετία 90ς, The ghost of Tom Joad. Και καλή σου τύχη...!!!

Χαιρετώ και χάρηκα που επανήλθες!

MRL είπε...

Χαίρεται χαίρεται,
Μπαίνω μετά από ομολογουμένως πάρα πολύ καιρό στα σοκάκια των blogs και πέφτω πάνω στον αγαπημένο μου. Βρούτος Εαρινός!!
Κι ότι διάβαζα σήμερα στο time magazine ότι το Born to run συγκαταλέγεται στα 100 καλύτερα albums του time (http://www.time.com/time/2006/100albums/0,27693,Born_to_Run,00.html)
Αυτό κι αν είναι σύμπτωση.

Αγαπημένε,
λίγο η δουλειά, λίγο -περισσότερο- το baby boom με έχει κρατήσει λίγο μακριά απ΄τα διαδικτυακά δρώμενα αλλά... I'll be back!

Φιλούμπες.

South Of The River είπε...

@MRL

Βρε βρε βρε βρε βρε... βρεεεεεεεεε!!!!!!!!!!!!!

Καλώς τηηην!

Αγαπημένος δικός σου ο Μπρους; Αυτό δεν το ήξερα καλή μου, με εκπλήσεις! Έτσι, άντε να μεγαλώνει το φαν κλαμπ!!!

Ξέρουμε ότι έχεις πιο σοβαρά (πλέον) πράγματα απ' τα δικτυακά δρώμενα κούκλα μου! Και όποτε επιστρέψεις, εμείς, εδώ!

Φιλιά!