22 Σεπ 2008

Pink Floyd - Hot air for a cool breeze...


Λέω να μείνουμε για λίγο ακόμα στην Αγγλία. Και να καρφωθούμε εκεί. Δεν μπορούμε, δεν γίνεται να κάνουμε αλλιώς, όταν πρόκειται να αναλύσουμε (στο μέτρο του δυνατού) την για πολλούς μεγαλύτερη μπάντα όλων των εποχών. Είχα σκοπό να ασχοληθώ μαζί τους πολύ αργότερα, να έχω ζεσταθεί καλά για ένα τέτοιο εγχείρημα, όμως ο πολύ πρόσφατος θάνατος του κιμπορντίστα και ιδρυτικού μέλους τους Richard (Rick) Wright μου έδωσε το έναυσμα να τους «πιάσω» τώρα. Ζητώντας (εκτός από τόνους επιείκειας) την πολύ σημαντική παρέμβαση και βοήθεια όλων σας, πάμε να τους δούμε και να μαγευτούμε για εκατομμυριοστή φορά…

Κάπου στο Cambridge, γύρω στα 1964, υπήρχε μια παρέα μουσικών που εκτός από το ότι ταλαιπωρούνταν με τη σύνθεσή της, ταλαιπωρούνταν εξίσου να της βρουν ένα όνομα. Ήταν οι κιθαρίστες Rado “Bob” Klose και Roger Waters, ο ντράμερ Nick Mason, ο κιμπορντίστας Rick Wright, και όταν αντικαταστάθηκε ο παλιός τραγουδιστής, ο μεγάλος Syd Barrett, φολκ – μπλουζ κιθαρίστας και τραγουδιστής. Από ονόματα… Sigma 6, Megadeaths, The Screaming Abdabs, The Tea Set ήταν κάποια που «παίζανε» κατά καιρούς. Όταν όμως αντιλήφθηκαν την ύπαρξη μπάντας με το ίδιο (το τελευταίο) όνομα, ο Barrett σκέφτηκε το The Pink Floyd Sound, από τα ονόματα δυο μπλουζ μουσικών, του Pink Anderson και του Floyd Council. Το «Sound» πήγε περίπατο σύντομα, λίγο αργότερα και το «The», και ιδού οι Pink Floyd!

Έδιωξαν τον βαρύ, τζαζ κιθαρίστα Bob Klose από το πρώτο κιόλας ντέμο, οπότε άλλαξαν και τα καθήκοντα των υπολοίπων: Barrett στα φωνητικά και στην κιθάρα, Waters στο μπάσο και στα δεύτερα φωνητικά, παρέμεινε ο Wright στα πλήκτρα και στα δεύτερα φωνητικά και στα τύμπανα ο Mason. Με τη σύνθεση αυτή έγιναν οι αγαπημένοι της «underground movement» στα διάφορα κλαμπς. Και με την σύνθεση αυτή βγάζουν το πρώτο τους άλμπουμ, το «The Piper At The Gates Of Dawn» το 1967, γραμμένο όλο από τον Barrett. Ακόμα θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα άλμπουμ – ντεμπούτο και χαρακτηριστικό της βρετανικής ψυχεδέλειας.

Η δημοτικότητά τους και ή τάχιστη εξάπλωση της φήμης τους όμως – ως συνήθως – δεν τους βγήκε εξ ολοκλήρου σε καλό. Ο (μέχρι τότε) ιθύνων νους, ο Syd Barrett, λόγω των πιέσεων των δισκογραφικών, της κούρασης του δρόμου και των συναυλιών αλλά και της εκτεταμένης χρήσης LSD και άλλων ψυχεδελικών ναρκωτικών, άρχισε με απλά λόγια να τα χάνει. Οι υπόλοιποι σταδιακά έχασαν κάθε ίχνος εμπιστοσύνης σε εκείνον, καθώς δημιουργούσε σωρεία προβλημάτων τόσο επί σκηνής όσο και στις πρόβες και τις ηχογραφήσεις. Το 1968 αντικαθίσταται από τον κιθαρίστα David Gilmour και μέχρι το θάνατο του μάνατζέρ τους τιμητικά ανήκε ακόμα στους Floyd, μέχρι που αποσύρθηκε μόνος του στη γενέτειρά του, το Cambridge, και πέθανε ήσυχα τον Ιούλιο του 2006.

Την ίδια χρονιά κυκλοφορούν το «A Saucerful Of Secrets», το οποίο και δεν γνώρισε μεγάλες δόξες, βασικά λόγω της απουσίας του Barrett. Το 1969 ο σκηνοθέτης Barbet Schroeder τους ζητά να γράψουν το soundtrack για την ταινία του «More», όπως και έγινε, ενώ κυκλοφόρησε και σε άλμπουμ με τίτλο «Soundtrack from the Film More» που επίσης δεν πολυέπεισε, κυρίως λόγω των αρκετών ακουστικών φολκ τραγουδιών που περιείχε, ενώ την ίδια χρονιά ξαναπιάνουν κορυφή με το διπλό «Ummagumma», τόσο σε Ευρώπη όσο και σε Αμερική. Ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία γνωρίζουν το 1970 με το «Atom Heart Mother», όπου πρωτοσυστήνουν τα περίεργα εφέ και ήχους. Ακολουθούν τα άκρως progressive rock «Meddle» του 1971 και «Obscured by Clouds» του 1972 (πάλι ως soundtrack στην ταινία La Vallee του Shroeder), για να φτάσουμε στο 1973.

Και γιατί σταματήσαμε στο 1973; Γιατί τότε βγήκε το «The Dark Side Of The Moon», το αριστούργημα αυτό των Pink Floyd. Οι εκατομμύρια φορές που το έχουμε ακούσει όλοι μας, μας έχουν στοιχειώσει όσο και το εξώφυλλο με την διάσπαση της ακτίνας λευκού φωτός στα χρώματα της ίριδας μέσω ενός πρίσματος. Και σαν να μην έφτανε αυτό (που θα αρκούσε από μόνο του), έρχονται το 1975 και παίζουν στα χέρια τους τον πλανήτη σαν να ήταν μπαλάκι με έναν ακόμα ογκόλιθο της μουσικής, το «Wish you were here» (δίπλα παίζει ο ομώνυμος ύμνος). Για πολλούς ανώτερο και από το προηγούμενο. Μαγικά τραγούδια, και ένα «Shine on you crazy diamond» γραμμένο από τον Waters για τον Barrett.

Συνέχεια είχε το «Animals» του 1977, το οποίο έπεσε… στην περίπτωση. Αγγλία 1977. Σας θυμίζει κάτι; Μα φυσικά τι άλλο εκτός από punk! Αυτονόητο ήταν ότι ακόμα και ο ήχος των Pink Floyd δύσκολα θα τα έβαζε με τον punk πυρετό της εποχής, αν και ο δίσκος ήταν αρκετά κιθαριστικός! Γι’ αυτό μάλλον και εκείνοι… ανασκουμπώθηκαν και το 1979 θυμίζουν ποιος κάνει κουμάντο, με το μυθικών διαστάσεων «The Wall». Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς και από αυτό το άλμπουμ… Ποιος δεν έχει ανατριχιάσει με τα τραγούδια αυτής της δημιουργίας των Floyd… Μικρό, πολύ μικρό δείγμα ανατριχίλας το «Comfortably Numb» που ακούμε δίπλα πρώτο…

Πρέπει όμως να σταθούμε λίγο στην «The Wall» περίοδο της μπάντας, καθώς από την φάση της ηχογράφησής του έως το 1980, συνέβησαν δυο κομβικά γεγονότα. Το πρώτο ήταν το ότι ο Waters θέλησε να διώξει από το γκρουπ τον Wright, λόγω της «φτωχής» όπως προφασίστηκε συμμετοχής του στο άλμπουμ, αλλά και λόγω του εθισμού του στην κοκαΐνη. Ισχυρίστηκε ότι ο Mason και ο Gilmour τον στήριξαν στην απόφαση αυτή, παρόλο που ο τελευταίος με δήλωσή του το 2000 είπε ότι τόσο εκείνος όσο και ο Mason αντιτάχθηκαν στον Waters! Ο Wright ωστόσο συμφώνησε να παραμείνει μέχρι να τελειώσουν οι ηχογραφήσεις και οι συναυλίες προώθησής του. Το δεύτερο (και αρκετά οξύμωρο) γεγονός, ήταν ότι παρόλο που το άλμπουμ δεν έφτασε ποτέ στο Νο 1 της Αγγλίας (έφτασε μέχρι το Νο 3), παρέμεινε στην Αμερική στην πρώτη δεκάδα για 15 εβδομάδες και πούλησε μόνο εκεί 11,5 εκατομμύρια, κάνοντας τους Floyd τη δεύτερη μπάντα μετά τους Beattles που είχαν τα best – selling άλμπουμ δυο ετών (1973 και 1980) σε λιγότερο από μια δεκαετία!

Πέρασαν τέσσερα χρόνια μέχρι την δισκογραφική τους επάνοδο, με το «The Final Cut» του 1983, άλμπουμ εξ ολοκλήρου γραμμένο απ’ τον Waters και αφιερωμένο στον πατέρα του, άλμπουμ σταθμός γι’ αυτόν καθώς ο ήχος του ουσιαστικά τον «ξεκλείδωσε» για τις μετέπειτα σόλο δουλειές του. Σε ακόμα τέσσερα χρόνια κυκλοφορούν το «A Momentary Lapse Of Reason», σημαδεμένο από την απουσία του Waters (ο επί σειρά δέκα ετών μόνιμος δημιουργός δήλωσε ότι η μπάντα ήταν πια «ξοδεμένη» και αφοσιώθηκε στις σόλο δουλειές του), την επιστροφή του Wright και την ανάθεση του ρόλου του τραγουδοποιού πλέον στον Gilmour. Η βαριά, πολύ βαριά, σιδερένια πύλη της δισκογραφίας για τους Pink Floyd κλείνει στο 1994, με το πολύ καλό «Division Bell» (δίπλα ακούγεται τρίτο το «Marooned»), δίσκος που αν και έπιασε το Νο1 σε Αγγλία και Αμερική, χαρακτηρίστηκε πολύ «κουρασμένο».

Έπειτα από δυο χρόνια, η μπάντα μπαίνει στο Rock and Roll Hall Of Fame από τον Billy Corgan των Smashing Pumpkins. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Waters δεν παρευρέθηκε στην τελετή (λόγω φυσικά της αντιπαλότητας με τους υπόλοιπους), ενώ ο Mason δεν ακολούθησε τους Gilmour, Corgan και Wright στην unplugged εκτέλεση του «Wish you were here»

Οι Floyd θα μείνουν για πάντα στην ιστορία ως θεμελιωτές του ψυχεδελικού ήχου, του space rock, των ηχητικών πειραματισμών τους, τους φιλοσοφημένους στίχους και φυσικά των καινοτομιών, των ιδεών και γενικότερα της ατμόσφαιρας που δημιουργούσαν στα live τους, που νόμιζες ότι αιωρείσαι κάπου στο διάστημα. Έμεινε τίποτα άλλο, κάποια από τις καλλιτεχνικές εκφάνσεις μιας μπάντας; Δε νομίζω! Ήχος, μουσική, στίχος, συναυλία. Ή αλλιώς… Pink Floyd! Τέλος.

23 άκουσαν τις μουσικές...:

Ανώνυμος είπε...

Αν και δεν είναι της γενιάς μας, απίστευτη μπάντα. Δημιούργησαν σχολή και καθιέρωσαν το σόου στα live.

Θα τα πούμε φίλος!

Negma είπε...

Την περασμένη Πέμπτη, με αφορμή την εκπομπή-αφιέρωμα της Χνου, θυμηθήκαμε Την Συναυλία. Εκείνη την μία και μοναδική. Η Χνου το κράτησε το εισητήριο. Εγώ όχι. Ίσως γιατί εκείνη πήγε κι εγώ όχι.

Μια μέρα που καμμία από τις δυο μας δεν θα ξεχάσει ποτέ, καθώς σημαδεύτηκε από τα γνωστά γμσ@$%@% του σύμπαντος.

Μια κι η δική μου είναι θλιβερή και είχε αρνητικό αποτέλεσμα (την έχασα τη συναυλία...) θα ήθελα πάαααααρα πολύ να έλεγε εδώ η Χνου τη δική της ιστορία, που έχει τρελλό γέλιο (εκ των υστέρων φυσικά...)!!! Δεν ζητάω να μας μεταφέρει ατμόσφαιρα, εμπειρία, ή ό,τι άλλο σχετικό, γιατί δεν ξέρω αν αυτό είναι εφικτό...





Και συνεχίζοντας ένα χρόνο μετά εδώ μέσα την παράδοση, θ' αφήσω τους στίχους του ίσως πιο πολυτραγουδισμένου σε παρεές με κιθάρες τραγουδιού:

WISH YOU WERE HERE

So, so you think you can tell Heaven from Hell,
blue skies from pain.
Can you tell a green field from a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?
And did they get you to trade your heroes for ghosts?
Hot ashes for trees?
Hot air for a cool breeze?
Cold comfort for change?
And did you exchange a walk on part in the war for a lead role in a cage?
How I wish, how I wish you were here.
We're just two lost souls swimming in a fish bowl, year after year,
Running over the same old ground.
What have you found? The same old fears.
Wish you were here.




(Ξαναδιαβάζω τους στίχους από αυτό το λατρεμένο τραγούδι... είμαι επηρεασμένη από το κείμενο του Πάνου... ακούω τις μουσικές... δεν ξέρω τι μ' έχει πιάσει, αλλά... ΜΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΞΩ ΠΩΣ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΑΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!!!!!!!!!!!!)

South Of The River είπε...

@Attacktos

Έτσι είναι Ντινάκο, όχι απλά σχολή, η σχολή των σχολών!

Όσο για το ότι δεν είναι της γενιάς μας, ξέρω ότι συμφωνείς ότι είναι καλό να γυρίζουμε πίσω και να ψάχνουμε να δούμε πώς ξεκίνησαν όλα! Έτσι δεν είναι;

Θα τα πούμε τομάρι!

@Negma

Αυτά τα γ%@#$^& του σύμπαντος μπορεί να τα αντέξει κάποιος μέχρι ένα σημείο ρε γαμώτο. Όχι και να χάνει τέτοια πράγματα! Αλλά δεν είσαι η μόνη (σου θυμίζω συναυλία Pearl Jam για πρώτη φορά Ελλάδα - εντάξει, δεν συγκρίνονται τα μεγέθη αλλά απωθημένα είναι αυτά - και δύο πολύ καλοί φίλοι να παντρεύονται την ίδια μέρα και σε διαφορετικά σημεία της χώρας...)

Όσο για το Wish you were here, μπορεί να είναι από τα πιο τεριμμένα τραγούδια τους, αλλά θυμίζει στον καθένα πολύ δυνατά πράγματα... Εγώ να δεις τι παθαίνω όταν το χιλιοματακούω...

Φιλιά!

Talisker είπε...

Ηρθα να αφησω ενα επαινετικο σχολιο ::))
λιγο συντομο, λιγο υπερανω , λιγο τυπικο:)
αλλα ειναι τοσο ωραια η δουλεια σου
που δεν λεω τιποτα!:)



-θα μεινω να ακουσω το τραγουδι!!

ΧΧΧΧΧΧ

dazed n' confused είπε...

Ο,τι και να πει κανεις γι'αυτο το συγκροτημα, ειναι λιγο ...

Hats Οff !!! ... μονο ...

drunk tank είπε...

Πάνο μου τι μπορεί να πει κανείς για τους Φλόυντ? Ή καλύτερα, τι να πει μέσα σε λίγες μόλις γραμμές?

Εγώ απλώς θα συμπληρώσω ότι το 1982 ο Alan Parker(Midnight express, birdy, Mississippi burning...) γύρισε το "The Wall" με τον Bob Geldof στον πρωταγωνιστικό(? - ερωτηματικό καθώς η μουσική ήταν σε πρώτο πλάνο) σε μισό animation, μισό μιούζικαλ και το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό!
Όποιος δεν έχει δει την ταινία να τρέξει αμέσως να την βρει!!!

Για λοιπές άξιες επισήμανσεις παραλείψεις (είπαμε ένα τόσο μεγάλο κεφάλαιο δεν μπορεί ποτέ να είναι πλήρες) επιφυλάσσομαι να επανέλθω (είμαι ακόμα στη δουλειά και όπως καταλαβαίνεις...).

Ας αφήσω όμως τους στίχους από ένα all time favourite τραγούδι

One Of My Turns lyrics

Day after day, love turns grey
Like the skin of a dying man
Night after night, we pretend it's all right
But I have grown older and
You have grown colder and
Nothing is very much fun any more.

And I can feel one of my turns coming on.
I feel cold as razor blade
Tight as a tourniquet
Dry as a funeral drum,
Run to the bedroom, in the suitcase on the left
You'll find my favourite axe
Don't look so frightened
This is just a passing phase
Just one of my bad days
Would you like to watch T. V.?
Or get between the sheets?
Or contemplate the silent freeway?
Would you like something to eat?
Would you like to learn to fly?
Would you like to see me try?
Would you like to call the cops?
Do you think it's time I stopped?
Why are you running away?

(η επιλογή έγινε βάση της δυνατότερης -κατ'εμέ- σκηνής της ταινίας που ανέφερα παραπάνω)

καλό απόγευμα

drunk tank είπε...

μιας και δεν ...πρόλαβα να σχολιάσω το προηγούμενο...

χαίρομαι πάρα πολύ που ένα χρόνο πριν βρεθήκαμε και συνεχίζουμε να είμαστε εδώ ...και αλλού!
και χαίρομαι που ξέρω ότι θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε φίλε.

να είσαι καλά Πάνο μου και ευτυχώς υπάρχουν πάντοτε όμορφες μουσικές να μας ενώνουν.

Xνούδι είπε...

Δευτέρα Λυκείου, κοπάνα από τα πάντα, μάζευα τα χρήματα καιρό πολύ πριν. Οταν τέλειωσε η συναυλία, δεν υπήρχε μεταφορικό μέσον να γυρίσουμε σπίτι γιατί ήταν περασμένες δώδεκα, ούτε φυσικά η πολυτέλεια να πληρώσουμε για ταξί. Κινητά επίσης όχι και σταθερό στο σπίτι όχι και πάλι, επειδή είχαμε μόλις μετακομίσει. Φτάσαμε από το Ολυμπιακό Στάδιο μέχρι την Πατησίων με τα πόδια. Ρωτήσαμε για το πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα όπου και εξηγήσαμε τι συνέβη. Μας γύρισαν σπίτι με περιπολικό. Όταν μπήκα ήταν 4 το πρωί και στην είσοδο ο πατέρας μου ετοιμαζόταν να βγει να με ψάξει. Εκεί, έφαγα το πρώτο και μοναδικό χαστούκι από εκείνον. Τα αυτιά μου βούιζαν ακόμα , δεν με ένοιαζε τίποτα και κανένας. Όλο το υπόλοιπο της νύχτας το πέρασα προσπαθώντας να βγάλω το shine on σε μια ακουστική κιθάρα. Δεν τα κατάφερα, μα ήταν το πιο ωραίο φάλτσο που έχω παίξει ποτέ. Και η συναυλία αξεπέραστη, για πάντα, ίσως επειδή ακόμα κι αν με κάποιο μαγικό τρόπο μπορούσε να ξαναδωθεί, τα μάτια που θα την άκουγαν, δεν θα ήταν 17χρονα.


Ωρα 6.22, στην ζώνη του λυκόφωτος ακόμα νυχτώνει, μα για εδώ, καλημέρα ψιτ.

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Πέρασα από δω.

Διάβασα.

Άκουσα.

Θυμήθηκα:
Δεν ήμουν εκεί. Κρεμασμένος από το ραδιόφωνο την άκουσα τη συναυλία. Την επόμενη μέρα έδωσα όλες μου τις “οικονομίες” και αγόρασα (σε βινύλιο, φυσικά) όσους δίσκους τους δεν είχα.



Εξαιρετική δουλειά (και πάλι) Πάνο.
Την καλημέρα μου

αν ακούς είπε...

διαβαζω τις ημερομηνιες σ'αυτο το ποστ και ειναι αυτο που με εντυπωσιαζει περισσοτερο σ'αυτη τη μπαντα. τραγουδια που εχουν την ηλικια μου...τοσο μα τοσο φρεσκα στ'αυτια μας...

δεν θα ξεχασω ποσο με φοβιζε το the wall" το κλιπ του. παιδακι τοτε αλλαζα καναλι για να μη το δω το βραδυ στον υπνο μου...

θα ομολογησω οτι σε μενα τουλαχιστον φανταζαν παντα μια πολυ "επαγγελματικη" μπαντα και γι'αυτο εχασαν και το δρομο για την καρδια μου.
μη μου τη πεσετε ε;

South Of The River είπε...

@Talisker

Μ' αρέσει που σ'αρέσει Βασίλισσα! Πέρνα από δω όποτε θες και άκου ότι θες. Γνωστά αυτά!

Επίσης, τώρα που σας γράφω, ακούω την πολύ πολύ συμπαθή μου Joni Mitchell και πιστεύω ότι σου πάει πολύ...

Φιλιά και ευχαριστώ...

@D&C

Σε καταλαβαίνω Γιώργο! Να μην μπορείς απλά να γράψεις τίποτα άλλο!

Φιλιά και καλησπέρες!!!

@Κων/νος Π.

Θα συμφωνήσω φίλε με το Wall. Απλά είπα να μην αναφερθώ ούτε στα φιλμ ούτε στα live cd και dvd τους γιατί ξέρεις ότι τελειωμό δεν θα είχαμε!!! Και το τραγούδι υπέροχο!

Όσο για τα άλλα... άλλη μια σχέση όπου η μουσική ήταν και είναι απλά η αφορμή!

Καλησπέρες φίλε!

South Of The River είπε...

@Χνουδάκι

Απίστευτο, με έχει ανατριχιάσει η ιστορία σου! Είναι τόσο ζωντανή! Και έχεις απόλυτο, απόλυτο δίκιο για την ηλικία και τα αυτιά... και να συμπληρώσω... και τα μάτια και πολλά, πολλά άλλα...

Φιλιά πολλά μικρή και... τα είπαμε εμείς, ε;

@Μάκης

Πόσοι μπορούν πια να μας κάνουν να πάθουμε αυτό που λες με το ραδιόφωνο και τους δίσκους, αυτό που λέει το χνούδι με τη συναυλιά...

Και αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν, πόσα παιδιά της αντίστοιχης με τότε ηλικίας θα τα κάνουν αυτά... Τεράστια θέματα για κουβέντα έθεσα...

Ευχαριστώ πολύ φίλε, καλό Σαββατόβραδο!

@Αν ακούς

Θα σου την πέσουμε αδερφέ, όχι όπως ούτε όταν νομίζεις όμως... χαχαχα

Ξέρεις τι; Αυτή την "επαγγελματικότητα" που αναφέρεσαι πιστεύω ότι την έδινε ο Waters με τα κολλήματά του. Αλλά μη μασάς, κι εγώ έχω παρόμοιες απόψεις για άλλους, και ο καθένας μας για άλλους κ.ο.κ. Εδώ είμαστε να τα ανταλλάσσουμε όλα...

Χαιρετώ bro, το νου σου...

Αλεξάνδρα είπε...

Pink Floyd οι αγαπημένοι μου!
Φοβερό αφιέρωμα έκανες. Και ανέσυρες τρελές μνήμες...

Εφερα ένα δικό τους τραγούδι και δικό μου πολυ-αγαπημένο. Μιλάει για τον χρόνο, αυτόν τον μπαγάσα που με κυνηγάει ανελέητα:

Time

Ticking away the moments that make up a dull day
You fritter and waste the hours in an offhand way
Kicking around on a piece of ground in your home town
Waiting for someone or something to show you the way

Tired of lying in the sunshine
Staying home to watch the rain
And you are young and life is long
And there is time to kill today
And then one day you find
Ten years have got behind you
No one told you when to run
You missed the starting gun

And you run, and you run to catch up with the sun, but it's sinking
Racing around to come up behind you again
The sun is the same in a relative way, but you're older
Shorter of breath and one day closer to death

Every year is getting shorter
Never seem to find the time
Plans that either come to nought
Or half a page of scribbled lines
Hanging on in quiet desparation is the English way
The time is gone
The song is over
Thought I'd something more to say

Home, home again
I like to be here when I can
When I come home cold and tired
It's good to warm my bones beside the fire
Far away across the field
The tolling of the iron bell
Calls the faithful to their knees
To hear the softly spoken magic spells


Δεν νομίζω ότι υπήρξε ή ότι θα υπάρξει συγκρότημα σαν τους Floyd...

Καλό βράδυ

naya είπε...

Να γραψω κ εγω αυτο που εγραφα στη σχολικη μου τσαντα,γιατι μας θυμισες παλι τα παλια που ακομα κ αν τα κοιταζουμε με νεα ματια η μορφη τους δεν αλλαζει.Ευχη ή καταρα?
"what shall we use to fill
the empty spaces
where we used to talk
how shall i fill the final places
how should i complete the wall.."
;)
kiss kiss!

South Of The River είπε...

@Αλεξάνδρα

Μνήμες, μνήμες, μνήμες, νοσταλγοί του R'n'R...

Για το Time, δεν υπάρχουν λόγια!

Καλημέρες Αλεξάνδρα!

@Naya

Έτσι. Επιγραφές με μαρκαδόρους στις χακί τσάντες του σχολείου, στα θρανία... Αγαπημένα συγκροτήματα και στίχοι...

Φιλιά μικρή!

maya είπε...

δεν έχω παρακολουθήσει παλαιότερες αναρτήσεις σου
-κακώς θα μου πεις-
αλλά μου άρεσε πολυ το κείμενο σου
χωρίς άσκοπα μπλα μπλα
με πολλή αγάπη και σεβασμό
για τα ιερά τέρατα...

ναι όλη η μουσική τους...
αλλά το the wall σε συνδυασμό με την ταινία
με έχει σημαδέψει.

θεωρώ ότι δεν έχει αναγνωριστεί για το αριστούργημα που είναι.
τι να πω?
για τους στίχους? την μουσική?
τα γραφικά? το σενάριο?
τον geldoff? τους συμβολισμούς?

ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ.

πάλι θ'αφήσω ανοιχτή την σελίδα σου
όταν γυρίσω απο τις δουλειές μου!!!
νάσαι καλά.

δεν έχω άποψη σε καινούργια ροκ
αλλά στα παλιά ζαλίζομαι!

καλημέρα
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχ

South Of The River είπε...

@Maya

Καλώς την.

Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εδώ είμαστε να ανατρέχουμε, να θυμόμαστε, να ακούμε (ακούς αν ακούς;;;), να σχολιάζουμε.

Και ελπίζω να σε βοηθήσω εδώ μέσα με το νεότερο υλικό. Μερικές περιπτώσεις αξίζουν πραγματικά και πολύ! ΌΠως αυτοί που θα μας απασχολήσουν σε λίγες μέρες...

Καλημέρες!

South Of The River είπε...

@ALL

Θέλω τη βοήθεια όλων σας σε κάτι. Βγαίνουν συνεχώς (και ειδικά μέσα στο 2008) πάρα πολλοί και καλοί δίσκοι. Ήδη στο διπλανό banner με «τα σχήματα πρόσφατου καπνού» έχουν φιλοξενηθεί δεκάδες δίσκοι. Σκέφτηκα ότι με κάποιον τρόπο καλό θα ήταν να τους αναλύουμε (μιλάω για το πολύ δυο – τρεις παραγράφους), με τρόπο παρόμοιο όπως και στις λοιπές μου αναρτήσεις, γιατί νιώθω να «ψιλοχάνονται», και δεν το αξίζουν. Δεν έχω σκεφτεί ακόμα όμως τον τρόπο. Ας πούμε μια περίπτωση είναι με τη μορφή σχολίων. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο θα ήταν ωραίο σε μια ανάρτηση για τους Floyd καλή ώρα να υπάρχουν αρκετά εκτενή σχόλια για το Carried to dust καλή ώρα των Calexico.

Ένας άλλος τρόπος ας πούμε θα ήταν μια ξεχωριστή ανάρτηση, το οποίο θεωρώ και ως πιθανότερο, με ετικέτες ανάλογα τι αφορά, περιγραφή δίσκου ή περιγραφή καλλιτέχνη.

Θέλω να ακούσω κι άλλες προτάσεις όμως. Όποιος σκεφτεί κάτι..., εδώ είμαστε να το ακούσουμε!

Καλημέρες σε όλους και περιμένω!

ΥΓ1. Εννοείται πως άμα η ιστορία αυτή ξεκινήσει θέλω ενημέρωση από όποιον θέλει για κάτι καινούργιο που πιστεύει πως αξίζει. Άλλο μόνο οι πηγές οι δικές μου και άλλο σε συνδυασμό με περισσοτέρων ανθρώπων!

ΥΓ2. Επίσης, σε περίπτωση που όλο αυτό δουλέψει, το Blog παίρνει μορφή μουσικού περιοδικού, κάτι που με ανησυχεί, γιατί δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το διαχειριστώ όλο αυτό και δεν ξέρω αν αξίζει γενικά κάτι τέτοιο. Anyway, σκέψεις... Περιμένω...

maya είπε...

ένα ΑΛΛΟ μπλογκ με πολλούς
(που θα διαλέξεις) team members?

με λίστα των μουσικών που θες να 'συζητηθούν'?

Talisker είπε...

Μεγαλειοτατε ..συγγνωμη για την παρεμβαση!
Δύναμαι να είπω κατι στην ανωθεν σχολιάστρια μια πο τη βρήκα εδω?

-που εισαι εσυ?? φτερωτε δαιμονα?
ελα λιγο !ακολουθει σκηνη !
και η άλλη η Στριτζω!που είναι ?

-υποκλισις/
-με συγχωρειτε!::::::::))))))

drunk tank είπε...

Πάνο μου
ωραιότατη ιδέα!
και την συμπλήρωσε μια χαρά η μάγια!

αυτό ακριβώς πρέπει να γίνει. ένα νέο μπλογκ όπου να μπορούν να γράφουν διάφοροι.
σου το είχα πει ότι είσαι το διαδικτυακό μουσικό μου περιοδικό. μιας και, λογικό είναι, ούτε εσύ έχεις την πολυτέλεια του χρόνου τ περιοδικό αυτό θα μεγαλώσει και οι "αρθρογράφοι" θα είναι περισσότεροι.
δεν έχω πολύ χρόνο και το ξέρεις αλλά προσφέρομαι!

South Of The River είπε...

@Ταλισκερ

Παρακαλώ Α.Μ., τιμή μας...

@Maya, Κων/νος Π.

Σας ευχαριστώ πολύ για την αμεσότατη ανταπόκριση, αλλά πάμε νέα ανάρτηση να τα πούμε εκεί. Τα σχόλιά σας μεταφέρονται πάραυτα...