1 Σεπ 2008

The Cure - I'm lost in a forest, all alone...


Πίσω ξανά λοιπόν. Ξεκίνησε μια νέα σεζόν (άλλωστε δεν είναι λίγοι – μεταξύ αυτών και εγώ – που θεωρούν ξεκίνημα μιας χρονιάς τον Σεπτέμβριο), και όπως κάθε τέτοιο ξεκίνημα, συνοδεύεται από νέες αποφάσεις, σχέδια και οργάνωση. Σκέφτηκα λοιπόν ότι καλό θα ήταν τέτοιες αποφάσεις να παρθούν υπό τους ήχους, τις ευλογίες και την διαχρονικότητα μιας από τις από τις σημαντικότερες μπάντες ever, έτσι, για καλή αρχή. Των Cure.

Πατρίδα τους φυσικά η Αγγλία, η χώρα των μεγάλων συγκροτημάτων, και συγκεκριμένα το Sussex, ενώ χρονιά δημιουργίας τους το 1976. Πρώτο, μεγάλο, μόνιμο και αναντικατάστατο βιολί της μπάντας, ένας κύριος που η μουσική του χρωστάει πολλά, ο κιθαρίστας, πιανίστας και στιχουργός Robert Smith. Η μπάντα (ονομαζόμενη Easy Cure τότε) κερδίζει κάποια στιγμή σε έναν διαγωνισμό ταλέντων (μην πάει το μυαλό σας σε talents shows και στις λοιπές εκπορνεύσεις της μουσικής σήμερα, στην Αγγλία τότε από τέτοιες διαδικασίες έβγαιναν μπάντες σαν τους Joy Division, τους Buzzcocks και τους Cure) και αυτό τους οδήγησε σε συμβόλαιο. Κυκλοφορούν το πρώτο τους single «Killing an Arab» το 1978 και κάνουν τον μουσικό τύπο να γράψει ότι «...οι Cure είναι ο φρέσκος αέρας των προαστίων ανάμεσα στη σαπίλα των παμπ και των κλαμπ της πρωτεύουσας, και με μια εκτεταμένη συναυλιακή δράση στο Λονδίνο μένει να αποδείξουν αν θα διατηρήσουν το ύφος της “χαράς της ζωής”.…»

Μια χρονιά αργότερα οι Cure κυκλοφορούν το πρώτο τους άλμπουμ, το πολύ καλό και πολύ σημαντικό «Three imaginary boys», παρόλο που οι ίδιοι (και κυρίως ο Smith) δεν ικανοποιήθηκαν ποτέ απ’ το αποτέλεσμα. Στρατολογούνται για support σε μια περιοδεία των Siouxsie and the Banshees, στην οποία ο Smith επιφορτίζεται με διπλό ρόλο: frontman και κιθαρίστας στους Cure και κιθαρίστας στους Banshees, γεγονός που όπως έχει δηλώσει του άλλαξε τον τρόπο που σκεφτόταν για τη μουσική.

Ποδαρικό στη δεκαετία του 80 θα κάνουν το 1980 με το «Seventeen seconds» (που περιέχει το μοναδικό «The forest»), και ξαφνικά κάτι γίνεται με την μπάντα. Άνοιξαν οι πύλες του new wave και του gothic-post-punk, είδη των οποίων οι Cure θεωρούνται «πατέρες». Ξεκινάνε την πρώτη τους παγκόσμια περιοδεία προώθησης του άλμπουμ, το 1981 βγάζουν το «Faith», ενώ την επόμενη χρονιά με το εξαιρετικό «Pornography» κλείνει μια πολύ περίεργη φάση γι αυτούς: είχαν επηρεαστεί τόσο πολύ από το gothic ύφος των τραγουδιών τους που άρχισε να επιδρά στις ζωές τους και στην onstage συμπεριφορά τους. Συγκεκριμένα ο Smith αρνιόταν να παίξει παλαιότερα τραγούδια, ενώ εγκατέλειπε τη σκηνή μέσα στα δάκρυα! Η φάση αυτή ωστόσο έδειχνε να ανήκει στο παρελθόν, και το 1984 με το «The Top» (με τον Smith να παίζει όλα τα όργανα εκτός από ντραμς και σαξόφωνο) η μπάντα κάνει τις μεγαλύτερες πωλήσεις της παγκοσμίως (μέχρι εκείνη τη στιγμή). Άλμπουμ που κινήθηκε σε πιο ψυχεδελικές γραμμές και κυρίως συμπαγές, κάτι που χρειάζονταν καθώς κάτι η αποχώρηση ενός μέλους μετά την τελευταία περιοδεία και κάτι οι συνεργασίες του Smith με τους Banshees, είχαν φουντώσει οι φήμες για διάλυση.

Η επόμενη χρονιά βρίσκει τους Cure στο απόγειό τους. Κυκλοφορούν το τεράστιο (και αγαπημένο μου) «The head on the door» (δίπλα ακούμε δεύτερο το «Close to me») το οποίο σημειώνει ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία, επανακυκλοφορούν τα μυθικά πλέον singles «Boys don’t cry» και «Charlotte sometimes» και γίνονται πανευρωπαϊκή και παγκόσμια δύναμη, με ιδιαίτερη δημοτικότητα σε Γερμανία, Γαλλία και τις χώρες Benelux (Belgium, Netherlands, Luxemburg – κι εγώ τώρα το έμαθα…). Πορεία που επισφραγίστηκε το 1987 με το διπλό «Kiss me, kiss me, kiss me».

Το τρένο των Cure δεν είχε πια γυρισμό, σε Ευρώπη και Αμερική. Το 1989 κυκλοφορούν το «Disintegration» που περιέχει το πιο δημοφιλές ίσως κομμάτι τους «Lovesong» και το απίστευτο «Lullaby» (ακούγεται δίπλα πρώτο) και το οποίο πούλησε πάνω από 3.000.000 παγκοσμίως! Με το επόμενο άλμπουμ τους, το «Wish» του 1992 («Friday I’m in love») κλείνει ένας μεγάλος κύκλος αστρονομικών πωλήσεων, καθώς στη συνέχεια η μπάντα βρίσκεται αντιμέτωπη με διάφορα θέματα που θα της στοιχίσουν τη συνοχή τους (πολλές αποχωρήσεις μελών και ανακατανομές ρόλων) και την απόδοσή τους (όπως το επόμενο «Wild mood swings» του 1996).

Με μόλις ένα άλμπουμ να παραμένει στο συμβόλαιό τους και το σοκ του «Wild mood swings», ο Robert Smith σκέφτηκε ότι το τέλος της μπάντας δεν θα αργούσε να έρθει. Έτσι αποφάσισε για την δημιουργία ενός δίσκου που θα έριχνε φως στην πιο «σοβαρή» πλευρά της μπάντας, με το «Bloodflowers» του 2000, το οποίο (σύμφωνα πάντα με τον Robert) ήταν το τρίτο μέρος της τριλογίας Pornography και Disintegration. Με χαμηλούς τόνους και υπό πολλή σκέψη (όχι ότι ποτέ πήραν αέρα τα μυαλά τους, πρέπει να το τονίσουμε αυτό) κυκλοφόρησαν το 2004 τον τελευταίο τους έως τώρα δίσκο «The Cure», ενώ σε ενάμιση περίπου μήνα περιμένουμε και την καινούργια δουλειά τους, το «4:13 Dream».

Οι Cure θεωρούνται οι πρωτεργάτες του gothic rock και του new wave, από τις πρώτες μεγάλες μπάντες του post punk, και έχουν ασκήσει τεράστια επιρροή σε αναρίθμητους μετέπειτα μεγάλους και αξιόλογους καλλιτέχνες και γκρουπ. Πρόκειται για μια από τις πιο έντονες επιρροές που μπορεί να βιώσει ένας καλλιτέχνης.

Δεκατρία στούντιο άλμπουμ, πάνω από 30 singles, πωλήσεις και συναυλίες που όμοιές τους έχουν καταφέρει ελάχιστοι, ένα μοναδικό MTV Unplugged (1991), επιρροή σε μεγάλο κομμάτι της σύγχρονης ροκ, soundtracks, πρωτοπόροι σε διάφορα μουσικά είδη, αμέτρητα πασίγνωστα και μοναδικά τραγούδια παγκοσμίως είναι κάποια από τα πράγματα που συνθέτουν την εικόνα των Cure. Μια εικόνα που όσο θα ακούμε τα τραγούδια τους και θα φέρνουμε στο μυαλό μας τα περίεργα χτενίσματα και βαψίματα του μεγάλου Robert Smith, τόσο πιο ανεξίτηλη θα γίνεται αυτή μέσα μας και θα μας θυμίζει πώς είναι οι καλλιτέχνες που είναι καταδικασμένοι να γράφουν ιστορία και να ανοίγουν δρόμους!



UPDATE: Τέσσερα χρόνια μετά το μετριότατο "The Cure", η παρέα του Robert Smith (που οι αφίσσες τους δεν θα εκπλαγώ αν ακόμα κοσμούν τοίχους των σπιτιών της γενιάς μας και παλαιοτέρων) επέστρεψε με το "4:13 Dream". Όμορφες ονειρικές ιστορίες, σίγουρα δεν πρόκειται για μια απ'τις κορωνίδες της δισκογραφίας τους, αλλά μας λέει ότι είναι ακόμα εδώ. Η φωνή ΙΔΙΑ όπως πάντα, οι κιθάρες ομοίως, και πρωτοφανής όρεξη απ' τα "παιδιά", αν σκεφτεί κανείς ότι ο σκοπός τους ήταν ένα διπλό άλμπουμ...


25 άκουσαν τις μουσικές...:

Negma είπε...

θα φέρνουμε στο μυαλό μας τα περίεργα χτενίσματα και βαψίματα του μεγάλου Robert Smith

... τα οποία θα μου φέρνουν στο μυαλό μια ολόκληρη εποχή, με μύριους όσους να κυκλοφορούν στο ίδιο στυλ - οι λεγόμενοι τότε Κιουρόβιοι!

Το αναφέρω γιατί συνήθως υπήρχαν ολόκληρα ρεύματα που επηρέαζαν ντύσιμο, στυλ, κλπ. Δεν μου έρχεται στο νου κάτι αντίστοιχο με μεμονωμένο καλλιτέχνη ή μπάντα... Μόνο αυτοί μου έρχονται, και το θεωρώ αξιοσημείωτο.

Μόνο στα τραγούδια που έβαλες δίπλα δεν συμπέσαμε καθόλου, φίλε μου...

Όχι ότι δεν μ' αρέσουν, αλλά μ' άλλα την κόβω την φλέβα εγώ!

Μια κι έγινε πλέον παράδοση να ανεβάζω στίχους εδώ, θα μου επιτρέψεις να ανεβάσω των δύο αγαπημένων μου, ναι;


TO WISH IMPOSSIBLE THINGS

remember how it used to be
when the sun would fill the sky
remember how we used to feel
those days would never end
those days would never end

remember how it used to be
when the stars would fill the sky
remember how we used to dream
those nights would never end
those nights would never end

it was the sweetness of your skin
it was the hope of all we might have been
that filled me with the hope to wish
impossible things
to wish impossible things

but now the sun shines cold
and all the sky is grey
the stars are dimmed by clouds and tears
and all i wish
is gone away
all i wish
is gone away

and all i wish
is gone away

all i wish
is gone away

all i wish
is gone away

all i wish
is gone away...


APART

he waits for her to understand
but she won't understand at all
she waits all night for him to call
but he won't call anymore
he waits to hear her say
forgive
but she just drops her pearl-black eyes
and prays to hear him say
i love you
but he tells no more lies

he waits for her to sympathize
but she won't sympathize at all
she waits all night to feel his kiss
but always wakes alone
he waits to hear her say
forget
but she just hangs her head in pain
and prays to hear him say
no more
i'll never leave again

how did we get this far apart?
we used to be so close together
how did we get this far apart?
i thought this love would last forever

he waits for her to understand
but she won't understand at all
she waits all night for him to call
but we won't call
he waits to hear her say
forgive
but she just drops her pearl-black eyes
and prays to hear him say
i love you
but he tells no more lies

how did we get this far apart?
we used to be so close together
how did we get this far apart?
i thought this love would last forever


Εννοείται πως σούπερ λατρεμένο είναι και το Love Song, αλλά αυτό δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που δεν το ξέρει απ' έξω κι ανακατωτά...

Φιλούμπες και καλώς μας ήρθες!

ΟΡΓΗ ΛΑΟΥ είπε...

Καλό μήνα και καλή βδομάδα.
Πράγματι κι εγώ το Σεπτέμβρη θεωρώ έναρξη της χρονιάς (άρα αφορμή για σχέδια, προγράμματα, οργάνωση κλπ).
Υποθέτω πως το κατάλοιπο αυτό μου το άφησαν τα σχολικά και ακαδημαϊκά χρόνια (18 στο σύνολο τους δεν ήταν και λίγα σχεδόν η μισή μου ζωή)

South Of The River είπε...

@Negma

Καλημέρα!

Με γκρίνιες και δυσαρέσκεια άρχισε η "σχολική χρονιά" ε; Δεν μας άρεσαν τα τραγουδάκια; Βγάλε μια κόλλα χαρτί! Έχει να πέσει πολύ διαγώνισμα φέτος κακομοίρα. Εσένα ειδικά θα σε ξετινάξω! Θα πηγαίνουν εκδρομή οι άλλοι κι εσύ θα γράφεις! Άκου κει! Ούτε τα προσχήματα δεν κράτησες "πρωτοχρονιάτικα"...

Λοιπόν, έχεις δίκιο με τους Κιουρόβιους. Ήταν όντως ένα θέ(α)μα της εποχής, και μάλιστα πολύ ρομαντικό και αγνό. Συνοδευτόταν μάλιστα με τσάντες και μπλούζες με τη φάτσα του Simth ή και όλης της μπάντας. Δήλωνε την αγάπη και την αφοσίωση στην μπάντα του ο καθένας!

Καλώς σας βρήκα και ξαμοληθείτε για μολύβια, ξύστρες, τσάντες και πεντάγραμμα... Άρχισε νέα σχολική χρονιά!!!

@Οργή Λαού

Καλωσήρθες κι εσύ από δω. Όντως, μάλλον από κει θεωρούμε "πρωτοχρονιά" τον Σεπτέμβρη. Πολλά τα χρόνια όλων στο κουρμπέτι αυτό!

Χαιρετώ!

Chryssa είπε...

"Numb"

Yeah this is how it ends
After all these years
Tired of it all
Hopelessly helplessly broken apart
He finally falls
He doesn't want to think
Doesn't want to feel
Doesn't want to know what's going on
Says there's nothing he can do will change anything
He doesn't want to know what's going wrong
Because he's in love with a drug
One that makes him numb
One that stops him feeling at all
He's in love with a drug
Forget everyone
He really doesn't care anymore
Anymore...

Yeah this is how it ends
After all this time
Everything just fades away
Worn-out and empty and all alone
With nothing left to say
Oh it's all too big to make a difference
It's all too wrong to make it right
Yeah everything is too unfair
Everything too much to bear
He doesn't have the strength left for the fight
Says all he wants is the drug
The one that makes him numb
The one that stops him feeling at all
He just wants to take the drug
Forget everyone
He doesn't want to care anymore
Just keeps loving the drug
The one that makes him numb
The one that stops him feeling at all
Just keeps loving the drug
The drug that he's become
He isn't really here anymore...

And that makes me cry

Δικό μου αγαπημένο. Καλημέρες με χεριασμένο τσαφωτό καπουτσινάκι (όπως παλιά)...
Χαίρομαι που ξαναγύρισες. Αν και 12.09 που πέρασα το βράδυ δεν είχε ανάρτηση!!! Το έσωσες έστω και τις πρωινές ώρες (γκρίνιααααααααα)...

Φιλιά πολλά. Cu around.

naya είπε...

Πιο ωραια δεν μπορουσες να ξεκινησεις την καινουρια μας χρονια!Πολυ φθινοπωρινοι οι cure!Nα προσθεσω οτι το lovesong ηταν το γαμηλιο δωρο του Robert στη γυναικα του!Αυτα ειναι δωρα,οχι οι λιστες γαμου!!
Εμενα μου αρεσει το close to me με το κλειστοφοβικο video clip!
Καλη αρχη αγαπητε(αγιασμο θα κανουμε?)
Εγω παντως εχω τους βασιλικους μου..

Sogian είπε...

Πέρνα λίγο. Υπάρχει κάτι που σε αφορά... Φιλί.

Sogian είπε...

Πέρασα για τα τυπικά. Με ξέρεις άλλωστε! "Καλημέρα", "Τί κάνεις", "Πώς είσαι"...
Μακάρι να είσαι super!

Φιλί.

South Of The River είπε...

@Chryssa

Πλάκα με κάνεις και συ καλό μου; ότε έπρεπε δηλ. να αναρτήσω; Στις 00:01; Άλλωστε λέει αναρτήθηκε στις 00:02, άρα τα δικά σου ρολόγια τα έχουν παίξει... Χαίρομαι που σ' αρέσει! τεράστιοι Cure!

Φιλιά!

@Naya

Καλωσήλθες κι από δω και καλό φθινόπωρο να έχουμε, καλή αρχή με Cure! Χαίρομαι που αρχίζεις να γίνεσαι τακτική από δω! Πολλά φιλιά!

@Destiny

Αγορίνα τα είπαμε και σε σένα! Κανόνισε να τα πούμε κι από κοντά! Φιλιά!

South Of The River είπε...

@Naya

Μεγάλη παράλειψη! Επιβεβαίωσα την πληροφορία ότι το Lovesong το έγραψε ο Smith σαν δώρο στην κοπέλα του, λίγο πριν παντρευτούν. Δεν το ήξερα ομολογώ! Κάτι τέτοιο λένε και για το Nothing else matters των Metallica, ότι ο James το έγραψε για τη γυναίκα του! Και σένα τώρα σου μπήκανε ιδέες;;;;

Η χαρά μου είναι τεράστια όταν συμπληρώνετε και διορθώνετε πράγματα που έχω γράψει! Θενκσ πάλι μικρή!!!

Ανώνυμος είπε...

teleia, ola teleia...

Ανώνυμος είπε...

κοιτα να δεις..
ο σεπτεμβριος παντα ειχε κατι το "φτου μακρια"
μην ηταν,τοοοτε παλιαααα, το σχολειο το ατιμο?
μην ειναι το πρωτο κρυο το πρωι στην μηχανη,την κοινωνια μου μεσα?
μην ειναι οτι παντα κανω σχεδια και θυμαμαι τα προηγουμενα που πηγαν α-κλαφτα?
μην ειναι που νυχτωνει πιο νωρις και βαριεμαι αφορητα μεσα στο σπιτι?(..θελω playstation!)
για αυτα και για αλλα τοσα μου την δινει ο σεπτεμβρης.
Παντα ομως θα θυμαμαι την κασετα με τους cure,την suxsie,τον νικολακη(μην ρωτατε, ενας ειναι ο νικολακης ο σπηλιας!),τον tom waits να λιωνει στο κασετοφωνο, καθε βραδυ μια ολοκληρη σχολικη χρονια(την τελευταια)...
ωραια χρονια!!!
ωραια τραγουδια!!
ασχημα ρουχα!!!
ασχημα μαλλια!!!

Δημος

υγ.
η κασετα ηταν δωρεα μεγαλυτερου ξαδερφου φοιτητη σε μενα και στον κολλητο μου.
(με ψυχοφαρμακα τον καταντησε το παληκαρι... εβλεπε νεκροταφειο και χαμογελουσε με νοημα!!)

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Σου έχω αφήσει πρόσκληση για παιχνίδι στο blog μου (εφ’ όσον κάνεις κέφι, βέβαια).

Την κασλημέρα μου

αν ακούς είπε...

να συμφωνησω με τη naya. φθινοπωρο ισον cure!

καλως ηρθες φιλε.

δεν θα προτοτυπησω το ξερω, αλλα το lovesong ειναι απο εκεινα τα τργουδια που δεν θα βαρεθω ποτε να ακουω και να παιζω οταν βρισκομαι σε πλατω.

το ΑΓΑΠΑΩ.
ερχεται αλλωστε απο μια μπαντα που το βαρος της η σκηνη το νιωθει για τα καλα.
ειναι μερικοι που οταν εμφανιζονται καταλαβαινεις οτι δεν ειναι περαστικοι, και οι cure στιγματισαν μια εποχη, καταδικασμενοι να αναφερονται με κεφαλαια γραμματα καθε φορα που η ιστορια της μουσικης θα περναει απο το 80.

South Of The River είπε...

@Chris Zachariades

Λες;

@Καλώς τον ψηλό. Μυρίστηκε αγγλάκια και ξεμύτησε...

Έτσι είναι φίλε όμως, όπως τα λές. Πλακέ κασσετοφωνάκι, μια κασσέτα να λιώνει με την οποία να αποκοιμιέσαι μέχρι να ξυπνήσεις να πας σχολείο.

Με Cure, Cave κλπ, η κασσέτα του ξαδέρφου πρέπει να αποτελούσε εργαλείο τελετής...

Φιλιά ψηλέ...

@Μάκης

Καλημέρα φίλε. Σχετικά με το παιχνίδι, έχω γράψει σε σένα.

Χαιρετώ.

@Αν ακούς

Καλώς τονε, καλώς τονε!!!

Αγαπάμε Cure, μεγαλώσαμε με αυτούς, στιγμάτισαν μια εποχή όπως πολύ εύστοχα λες. Καταδικασμένοι για πάντα μπροστά!

Φίλε έχεις γίνει από τα μόνιμα στηρίγματά μου εδώ! Και σ'ευχαριστώ πολύ γι' αυτό! Φιλιά!!!

Y. K. είπε...

σαν κιουρακι λοιπον κι εγω να προσθεσω στα αγαπημενα : just like heaven, (το close to me το ακουμε διπλα και ηταν το πρωτο που μου ερχεται στο μυαλο, το numb το αναφερει το ψαρακι πιο πανω!)
τι μενει? μμμ in between days :)

αυτα! καλωσηρθατε! συνεπης στο ραντεβου σας ψιτ

καλησπερα!!!!

dazed n' confused είπε...

Αν και σε πααααααρα πολυ κακο mood (γι αυτο και αργησα να το παρω ειδηση)... δεν μπορω να μην σχολιασω τους "θεους" ...

Τα ειχα ξαναγραψει παλιοτερα και στον F, και αν τα θυμασαι πιθανον να σε κουρασω ...

Το μονο συγκροτημα που μετα την ακροαση του "17 seconds" (με το οποιο τους γνωρισα και τους λατρεψα), οποτε κυκλοφορουσε αλμπουμ τους, ετρεχα την ιδια μερα να το παρω, και για το "the top" που η κυκλοφορια του με βρηκε σε ασχημη οικονομικη κατασταση, εκοψα αρκετες μερες το τσιγαρο για να το αγορασω ...

Μ'αρεσει παντως που καθενας μας (εκτος απο τα all time classics τους) εχει αδυναμια σε διαφορετικο τραγουδι τους ...
Δικα μου λατρεμενα το "play for today" και το "a forest", απο το "17 seconds" φυσικα (τα'χουμε πει ... οι πρωτες αγαπες δεν ξεχνιουνται ...) που μου φερνει στο μυαλο εκδρομη με μοτοσυκλεττα και walkman στην κωλοτσεπη (για να ακουει κι ο συνεπιβατης) να παιζει ξανα και ξανα μεχρι να "μασησει" την κασεττα ...

Δεν ξερω αν ειμαι αντικειμενικος, αλλα νομιζω οτι ειναι το καλυτερο σου ποστ μεχρι τωρα ...
Μπραβο, μπραβο ...
Παντα τετοια Πανο μου !!!

South Of The River είπε...

@Alicia

Καλώς την. Έλα τα κιουράκια να βγαίνουν ένα ένα...!!!

Χαίρομαι που σου άρεσε, in between days κλασικό πλέον. Από τις στιγμές τους που έλεγαν τα μαύρα πράγματα με εύθυμο τρόπο. Μόνο οι Cure αυτό. Και ο Morrissey, αλλά θα τα πούμε άλλη στιγμή γι αυτόν...

Καλή μας χρονιά μικρή. Έχουμε να πούμε πολλά φέτος από δω...

@D&C

Γιώργο μου καλησπέρα. Ήξερα ότι θα σου άρεσαν πολύ, είναι γνωστή η αδυναμία σου σ'αυτούς.

Όμορφες οι ιστορίες με τις περιπέτειες αγοράς αγαπημένων δίσκων! Να μαθαίνουν οι νεότεροι... Μου θύμισες όταν είχα κόψει για κάτι μέρες το τσιγάρο και είχα περιορίσει έως και το φαγητό, να μαζέψω λεφτά για την πρώτη μου κιθάρα... Ακούγεται υπερβολικό ίσως αλλά είναι αλήθεια...

Το forest το θεωρώ θαύμα της μουσικής.

Έρχονται κι άλλα τέτοια ωραία φέτος, stay tuned... Φιλιά!

drunk tank είπε...

καλησπέρα κι ας άργησα!!!

τι να πρωτοπεί κανείς για τον Σμιθ και την παρέα του;
πέραν του ότι τα είπες όλα (θα συμφωνήσω με το Γιώργο ότι είναι από τα πληρέστερα σου ποστ) συνέβαλλαν και όσοι σχολίασαν στο να συμπληρώσουν.

λίγο πολύ όλοι μας "μεγαλώσαμε"(;) στα 80'ς. κι όσο κι αν τα μισώ για την κακογουστιά τους, δε μπορούμε να προσπεράσουμε τα όσα διαμάντια έλαμψαν και λάμπουν ακόμα.
οι cure σαφέστατα είναι ένα από αυτά και κατέχουν και υψηλότατη θέσα.

προσωπικά άρχισα να ακούω καθότι "τσιμπημένος" με συμφοιτήτρια της αδελφής μου (13 εγώ 20-21 εκείνη, καταλαβαίνουμε για τι τσίμπημα μιλάω!!!) και σε κάποιες επισκέψεις της σπίτι μου μας έφερνε βιντεοκασσέτες με συναυλίες ή βιντεοκλιπ!

τα αγαπημένα μου από κάθε συγκρότημα αλλάζουν ανάλογα με τη διάθεση, ειδικά για συγκροτήματα τέτοιου μεγέθους και τέτοιας ποσότητας ποιότητας.
εδώ και καιρό ως πλέον αγαπημένο μου θεωρούσα το "cut here" που είχα ποστάρει μάλιστα κάποια στιγμή.

υγ: μέχρι τα χριστούγεννα το ωράριο μου έχει γίνει 07:00-21:00 οπότε καταλαβαίνεις την "εξαφάνιση"! χώρια που μετά τις διακοπές πάντα αισθάνομαι λίγο αντικοινωνικός...
εδώ τριγύρω είμαι πάντα όμως, δε χάνομαι.
να περνάς καλά φίλε
περιμένουμε πολλά άλλα τέτοια ποστ
(τον morrissey ας πούμε που ανέφερες παραπάνω)!!!

Ανώνυμος είπε...

Cure... Εκείνο το καημένο pictures of you το τραγουδούσα μια περίοδο ακόμα και στον ύπνο μου…

South Of The River είπε...

@Κων/νος Π.

Καλώς τονα κι ας άργησε. Πάντα εδώ όμως!

Δε μου λες ρε φίλε, μια ερώτηση μόνο: Καλά εσύ πήγες να ρίξεις γκομενάκι με Cure. ΕΚΕΙΝΟ ΕΠΕΣΕ, ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΙΠΕΣ;;; Ήξερα ότι για αυτές τις δουλειές θα βάλεις κανα Barry White, άντε καμμιά Sade. Κι αν δεν πιάσει, απλά ντύνεσαι και φεύγεις...

Τα σοβαρά τώρα. Είναι όπως τα λες με τα 80ς και τους Cure (και μερικούς άλλους). Και το cut κομματάρα. Κεφάλαιο μεγάλο όπως και να χει. Robert Smith!

Όσο για το ωράριό σου φίλε, τι να πω! Κουράγιο, δεν πρόκειται να σε παρεξηγήσει κανείς. Κια ξέρουμε ότι θα είσαι εδώ τριγύρω μας...

Φιλιά φίλε!!

@Chris Stardusted

Δες και παραπάνω σχόλιο του Δήμου και την απάντησή μου φίλε! Τελικά ήταν γενική ασθένεια της γενιάς μας ο ύπνος με κασσέτες και κομματάρες.

Χαιρετώ!

s0t είπε...

Πολυαγαπημένο μου το 10.15 Saturday Night....
Το καλό με τους cure ήταν ότι κάθε φορά που άκουγα κάποιο album τους κόλλαγα με άλλο τραγούδι...
"Για άλλο πήγαινα και με άλλο έφευγα..."
Ασε που και τις 2 φορές που τους είδα live, νόμιζα ότι ήταν κάτι καινούριο στα αυτιά μου...

Καλή σαιζόν και καλές μουσικές...

South Of The River είπε...

@sot

Καλημέρα και καλωσήρθες!

Έτσι είναι με τους Cure, αλλά και με άλλους. Το 10.15 Saturday night από το μοναδικό Three Imaginary Boys, που είχα την τύχη να το άγοράσω σε μια deluxe edition, διπλό με demo και home ηχογραφήσεις. Συλλεκτικό!

Θενκς που πέρασες!

Ανώνυμος είπε...

Ιδιαίτερα επιδραστικοί και όχι μόνο μουσικά οι Cure (ειδικότερα της πρώτης περιόδου).
Ωραίες αναφορές στα σχόλια για το πως έπεφταν στα χέρια μας μουσικές!
Το Seventeen Seconds θυμάμαι που αποκτώ με sticker NOT FOR SALE PROMOTIONAL COPY με μόνο 1000δρχ. Τρελές κωλοτούμπες έκανα λέμε...
Στέκομαι λίγο στην 'ιδιαίτερη' διασκευή τους στο Purple Haze που τότε αποτελούσε και ερώτηση σε διαγωνισμούς στο ραδιόφωνο!
Ακόμη την συμμετοχή τους στο soundtrack για την ταινία ΄Το κοράκι.΄ που απλά έλιωσε όλο…
Σε αφήνω με το αγαπημένο
"Three Imaginary Boys"

Walk across the garden
In the footsteps of my shadow
See the lights out
No one's home
In amongst the statues
Stare at nothing in
The garden moves
Can you help me?

Close my eyes
And hold so tightly
Scared of what the morning brings
Waiting for tomorrow
Never comes
Deep inside
The empty feeling
All the night time leaves me
Three imaginary boys

Slipping through the door
Hear my heart beats in the hallway
Echoes
Round and round
Inside my head
Drifting up the stairs
I see the steps behind me
Disappearing
Can you help me?

Close my eyes
And hold so tightly
Scared of what the morning brings
Waiting for tomorrow
Never comes
Deep inside
The empty feeling
All the night time leaves me
Three imaginary boys sing in my
Sleep sweet child
The moon will change your mind

See the cracked reflection
Standing still
Before the bedroom mirror
Over my shoulder
But no one's there
Whispers in the silence
Pressing close behind me
Pressing close behind
Can you help me?
Can you help me?

Θα τα ξαναπούμε...
Κώστας ΄The Fuzzy Snail΄

Ανώνυμος είπε...

Πραγματικά το λάτρεψα το blog σου.
Δεν ήξερα που να πρωτοκάνω σχόλιο,και αποφάσισα να κλανω εδώ,στους Cure που είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα.Βασικά να σου πώ,ότι μ άρεσε πάρα πολύ που αναφέρθηκες εκτενώς στην βιογραφία τους και χαίρομαι που ακόμα και τώρα στην εποχή της λαικούρας και της "εύκολης" μουσικής,υπάρχει γούστο.
Να σαι καλά!

South Of The River είπε...

@Fuzzy Snail

Άντε, τελευταία στιγμή, μη σε τσακίσω...

Φίλε πάντα είναι φοβερές οι ιστορίες για το πώς πέσαν μουσικές στα χέρια μας.

NOT FOR SALE...

Φιλιά φίλε, και στρώσου με το μπάσο!

@An

Ευχαριστώ που πέρασες και σου άρεσε. Σε περιμένουμε τακτικά!

Καλημέρες!