Παλιά... καλά κρασά...

Ακολουθεί συμπυκνωμένη πολυ-δισκο-κριτική, απ’ αυτές που οι εκδότες βάζουν περιορισμό λέξεων, ό,τι πρέπει για καμιά φρη πρες κωλοφυλλάδα...

Φυσικά δεν είναι μόνο ότι το 2011 είναι απ’ τις πιο φτωχές χρονιές που με οδήγησαν σε αυτά τα δυο φετινά άλμπουμ, αλλά και η διαρκής παράλληλη ανησυχία ‘’τι κάνουν αυτοί που ήδη ξέρουμε’’. Κι έτσι καταλήγουμε στον περίτεχνα διφορούμενο (sic) τίτλο του ποστ.

Tom Waits – Bad as me

Συνεχίζουν να στάζουν αίμα και ηδύποτα οι πληγωμένες και αποκαμωμένες πια φωνητικές χορδές του Waits. Με το πληγωμένο θηρίο να γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνο (κλισεδούρα του κερατά!). Τα αιώνια δικά του μπλουζ, το αιώνια δικό μας κάψιμο μ’ αυτά. Αυτός, το καπελάκι του και οι συνθέσεις του, οι κάρτες ελευθέρας για το άνοιγμα της θύρας του μεγάλου παραδείσου, μόνιμα πια ευπρόσδεκτοι καλεσμένοι। Και ένα ομώνυμο απ’ τα καλύτερα των τελευταίων ετών,ένα Bad as me που κυριολεκτικά οργώνει...

The Walkabouts – Travels in the dustland

Όσο και να χαίρομαι που οι περιπατητές Κρις εντ Κάρλα δισκογραφούν ακόμα και παραμένουν από τις μπάντες που καθιστούν πιο εύκολο να έβγαινε το 4-2-3-1 του Τσιώλη μέσα στο ‘’Βικελίδης’’ παρά να γράψουν αυτοί μαλακία τραγούδι, δεν ξέρω αν κάνω καλά. Αλλά απ’ την άλλη, πιθανώς αυτό να είναι ένα ακόμα άδικο βάρος του κόσμου που θα πρέπει να πετάξω από πάνω μου και να μην αδικώ έτσι τον εαυτό μου. Δεν φταίω εγώ που γεμίσαμε γκοσγιασούφηδες, καριμπούδες και ντίβες του ενάμιση δίσκου και μόνο οι παλιοί συνεχίσουν και δείχνουν πώς γίνεται η τραγουδοποιία. Μόνο τα πνευστά στο The dustlands συνιστούν σημαντικό λόγο να πρέπει να περιμένουμε το επόμενο άλμπουμ τους σε 3, 4, 5 χρονάκια από τώρα...

-

-

-

-

Σε επόμενο επεισόδιο πάντως, ίσως ασχοληθούμε με το spoiler που άφησε ο εκλεκτός Fuzzy Snail, 5^ο σχόλιο, 2^ο ποστ παραπίσω...