18 Ιαν 2009

Morrissey - 2009 - Years of refusal


Ο λύκος κι αν εγέρασε, κι αν οι Smiths πια για να κατέβουν απ’ τις δισκοθήκες πρέπει να κληθούν σε ειδική τελετή αναφοράς στο μετα-πανκ κίνημα της Αγγλίας των early 80’s (ευτυχώς αυτό συμβαίνει συχνά), ο κος Morrissey μάλλον ζήλεψε τον ρόλο του Brad Pitt στην επερχόμενη ταινία όπου πρωταγωνιστεί, και όσο περνάει ο καιρός φαίνεται να ξανανιώνει. Το καταλάβαμε για τα καλά στο «Ringleader of the Tormentors» του 2006, και με τα «χρόνια της άρνησης» φέτος δηλώνει την αντίθεσή του στην πορεία του χρόνου όπως όλοι την αντιλαμβανόμαστε. Ίσως κάτι τέτοιο να θέλει να μας πει, κρατώντας ένα βρέφος στο εξώφυλλο του άλμπουμ. Και το επιβεβαιώνει αποκαλώντας ο ίδιος το «Years of refusal» την πιο δυνατή του δουλειά.

Έπειτα από οκτώ σόλο άλμπουμ και επί 27 συναπτά έτη στο προσκήνιο, δεν μπορεί παρά η συνταγή να μοιάζει πλέον αλάνθαστη για τον Mozz. Λίγο από ραδιοφωνικά χιτάκια, λίγο από ειλικρινείς εξομολογήσεις, λίγο από ξέσπασμα. Ναι, όλα χρειάζονται και αν ο καλλιτέχνης δεν τα εξωτερικεύσει θα σκάσει, κανείς δεν διαφωνεί ως προς αυτό! Το πιο σημαντικό όμως με τον εν λόγω κύριο είναι ότι σίγουρα δεν (προσποιείται ότι) το κάνει, με αυτοσκοπό να παραμένει στο προσκήνιο και να ζει απ’ τη μουσική του, κάτι που κατά τη γνώμη μου έχει ήδη αποδείξει.

Η πιο ακατέργαστη (μεγάλη μου αδυναμία) και φασαριόζικη δουλειά του Morrissey ξεκινάει με το πολύ όμορφο και θεατρικό (χρόνια ειδικότητά του) «Something is squeezing my skull», και αμέσως καταλαβαίνουμε ότι δεν πρόκειται να μας αφήσει σε χλωρό κλαρί σε ολόκληρο το άλμπουμ. Ακολουθεί το φιλοσοφημένο «Mama lay softly on the riverbed», ενώ με την dark punk εισαγωγή του «Black cloud» το χαμόγελο φτάνει μέχρι τ’ αυτιά. Όταν δε αναλαμβάνει ρόλο και η ακουστική κιθάρα το κομμάτι γλυκαίνει και η ισορροπία επέρχεται. Δεν λείπει το Smiths μεν, απαράιτητο για τον μετριασμό του θορύβου δε, «I’m throwing my arms around Paris», και στα μέσα του άλμπουμ το track list κυριολεκτεί με το «All you need is me».

Ήρθε κάπου εδώ η στιγμή για τη μεγάλη έκπληξη του άλμπουμ. Το «When I last spoke to Carol» με τα σπανιόλικα ρυθμικά του μέρη, τα πνευστά και το καουμπόυκο σφύριγμα μας στέλνει σε ασυνήθιστα μονοπάτια. Και καπάκια το μεγάλο χιτ, «That’s how people grow up», που όλοι θα νομίσετε ότι το ξέρετε εδώ και αιώνες. Το πιο Morrissey τραγούδι, απ’ αυτά που φτιάχνει καμιά 10αριά τη μέρα χαλαρά, ενώ άλλοι παλέυουν δεκαετίες για να έχουν ένα σε ολόκληρη τη δισκογραφία τους. Πανέμορφο και το «One day goodbye will be farewell», ενώ περισσεύει η χαρά του όταν λέει «...you’ll never see the one you love again…». Και όλα αυτά με τη συνοδεία μιας τρομπέτας, κάπου προς το τέλος. Μάλλον ήρθε η ώρα του να φάει σκάλωμα με την παραδοσιακή μουσική κάποιας χώρας, κάτι που συνηθίζουν πολλοί όταν φτάνουν τα εξήντα και τα έχουν κάνει όλα με όλους (μιλώντας πάντα μόνο για μουσική καθώς αυτό γνωρίζουμε σίγουρα). Ή μήπως το θέμα αυτό το ψάχνει ακόμα, καθώς το «It’s not your birthday any more» κιουρίζει επικίνδυνα; «You were good in your time» μας λέει εν συνεχεία, με ρυθμούς να σέρνονται στο πάτωμα αδικαιολόγητα. Με το «Sorry doesn’t help» σε πανκ ύφος που ούτε επί Smiths δεν είχε γράψει, και το πολύ δυνατό «I’m OK by myself», το άλμπουμ – μικρό κείμενο – στιχομυθία που προκύπτει αν βάλει κανείς τους τίτλους στη σειρά, φτάνει στο τέλος του.

Ευγενικό, επιβλητικό και αριστοκρατικό παρουσιαστικό, σημαντική πορεία και συνεισφορά στον σύγχρονο πολιτισμό της χώρας του, σεμνότητα, αναγνωρισιμότητα, και σε λίγο καιρό κατάλληλη ηλικία. Ο Morrissey έχει όλα τα φόντα να χριστεί από τη Βασίλισσα ο επόμενος «Sir». Μουσικά πάντως είναι ήδη. Κι αυτό γιατί όλα τα παραπάνω δεν τα χρησιμοποιεί ως κυματοθραύστες και άλλοθι για να κυκλοφορεί αναμασημένα hits που για άλλους λόγους απορρίφθηκαν από δίσκους των Smiths ή δικών του. Το παραδείσιο αυτό πουλί (με την άδειά σας) εκτίθεται κάθε φορά όπως πρέπει, παίζει πάντα στα ίσα. Και με τόσο ρομαντισμό και πάθος, που ηχογραφεί το ένατο σόλο άλμπουμ της σημαντικής του καριέρας ζωντανά (στοιχείο που άφησα επίτηδες τελευταίο), την εποχή που τα μέλη άλλων γκρουπ ηχογραφούν ο καθένας απ’ το σπίτι του, πιθανόν και χωρίς να συναντηθούν ποτέ! Αφιερώστε λοιπόν λίγο χρόνο, μόνο και μόνο για να ακούσετε το αποτέλεσμα μιας ζωντανής ηχογράφησης, κάτι που σίγουρα όλοι μας έχουμε να κάνουμε πάρα πάρα πολύ καιρό…



9 άκουσαν τις μουσικές...:

drunk tank είπε...

xa xa xa!!!!

Βγήκα χθες το βράδυ για μια ήρεμη βόλτα, είμαι λιγάκι και στις μαύρες μου και δεν είμαι για πολλά πολλά.
πήγα λοιπόν σε ένα μπαράκι που παίζει ένας φίλος μουσική και ο οποίος με το που με είδε άρχισε να μου κουνάει ένα cd...

ναι το "years of refusal" ήταν!!!

το "έλιωσα" όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό.
κι έχω κερδίσει και 2 μήνες μιας και νόμιζα ότι θα έβγαινε τον Απρίλιο!!!

Θ Ε Ο Σ !!!!!

maya είπε...

ωραίο...
και παρουσίαση με όλο το ιστορικό .
τι γκρουπ !
αχ αγγλία ...

καλημέρα
χχχχχχχχχχχχχχχχ

υγ.medez είπαμε ...? :))))))

drunk tank είπε...

και για να μη μείνουμε και χωρίς στίχους:

Sorries pour out of you
All wide-eyed simple smiles
certain to see you through
like a QC full of fake humility
you say:
"Oh, please forgive..."
you say:
"Oh, live and let live..."
but sorry doesn't help us
and sorry will not save us
and sorry will not bring my teen years back to me (any time soon)
Forced back, it springs right out
seasoned, you have no doubts
you lied about the lies that you told
which is the full extent of what being you is all about
you say:
"Oh, please forgive..."
you say:
"Oh, live and let live..."
but sorry doesn't help us
sorry will not save us
sorry will not bring my love into my arms (as far as I know...)
sorry doesn't help us
sorry will not save us
sorry is just a word you find so easy to say... so you say it anyway
sorry doesn't help us
sorry won't protect us
sorry won't undo all the good gone wrong

South Of The River είπε...

@Κων/νος Π. 1&3

Τώρα εγώ γιατί ήμουν σίγουρος ότι παρά το εξαφανιζόλ σου θα ήσουν ο πρώτος που θα έπαιρνες γραμμή την ανάρτηση;;;

Όπως τα λες φίλε. Πολύ καλός. Εγγύηση πλέον (μάλλον εδώ και χρόνια) ο Mozz.

Ευχαριστώ και χαιρετώ φίλε!

@Maya

Ευχαριστώ καλό μου! Αυτό το "αχ Αγγλία" όμως κάπως μου χτύπησε. Όχι, εσύ καλά έκανες και το έγραψες, εγώ έχω καιρό να ασχοληθώ με Αμερική. Πρέπει να σοβαρευτώ πάραυτα... κάτι φίλοι μου (Δήμος) καραδοκούν...

Καλημέρα Μαγιούλα!

South Of The River είπε...

Συγχωρέστε με, αλλά από βιασύνη ανέβασα τα τραγούδια με την ανάποδη σειρά από εκείνη που ήθελα και θα έπρεπε...

maya είπε...

γρήγορα τιμωρία !

10 φορές να γράψεις
κότσιρας

South Of The River είπε...

@Maya

Κατ'αρχάς, αυτό δεν είναι τιμωρία, είναι απάνθρωπο βασανιστήριο, σχεδόν καταδίκη σε θάνατο.

Να γράψω 10 φορές, πάει κι έρχεται. Μη με βάλεις να ακούσω μόνο, γιατί όχι 10 φορές, στα πρώτα 10sec θα έχω αυτοκτονήσει.

Φιλιά!

Negma είπε...

Θέλω πάααααρα πολύ να τον ακούσω ολόκληρο!!!

Ξέρεις πιο λάτρεψα ακαριαία, και σ' ευχαριστώ που τό 'στειλες άμεσα!

Να κάνουμε καμμιά ιστοσελίδα, και να μαζεύουμε υπογραφές για να γίνει σερ????????????????????

(Με κίνδυνο να παρεξηγηθώ ότι σε "χαϊδεύω", εγώ θα πω αυτό που πραγματικά και αντικειμενικά πιστεύω: Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ Α-Π-Ο-Λ-Α-Υ-Σ-Τ-Ι-Κ-Ο-Τ-Α-Τ-Ο-Σ!!!!!!!!!!!!!!! Εγώ βαριόμουν τρελλά να διαβάσω ποτέ μου δισκοκριτική, δεν μ' ενδιέφερε καν η γνώμη του καθενός, αυτιά έχω κι ακούω! Με σένα, εμ μ' ενδιαφέρει κι εμπιστεύομαι τη γνώμη σου, εμ το καταδιασκεδάζω με τον τρόπο που γράφεις!)

Φιλούμπες!!!

South Of The River είπε...

@Negma

Ξέρω ότι σου άρεσε Στελλί, κι εγώ γι αυτό σου έστειλα αμέσως το κομμάτι. Για όλον τον δίσκο θα στον γράψω πάραυτα. Εκτός αν εννοείς σε τέτοιες περιπτώσεις να ανεβάζω όλα τα τραγούδια του εκάστοτε δίσκου...!!!

Να γίνει sir, αλλά όχι να μαζέψουμε και υπογραφές! Τα αγγλάκια τότε τι πρέπει να κάνουν βρε;

Πολύ χαίρομαι που σου αρέσουν αυτά που γράφω, κι ας κατηγορηθείς για μεροληψία. Και ξέρεις πόσο σημαντικό είναι να βλέπω και να ξέρω ότι με στηρίζεις, και συ και όλοι!

Φιλιά πολλά!!!